Doğal olan, iktidar mücadelesiyle ülkeyi yönetir duruma geçip benimsenen ilkelerin ve program hedeflerinin gerçekleşmesini sağlamak değil midir? Türkiye Cumhuriyeti’ni kurmuş bir partiye üye olanların yerel düzeyde sıradan bir mevki edinip birazcık kişisel saygınlık kazanmak ya da birkaç paralık servet edinmek için politikacılığa soyunmuş olmaları da asla düşünülemez elbet.
O halde, “iktidar amaçlı politika” konusunda CHP’nin şimdiye kadarki tuhaf üşengeçliği ya da isteksizliği nasıl izah edilebilir?
İktidar sorumluluğunun ürküntüsü mü?
Hazırlıksızlık, program eksikliği ya da düşünce dağınıklığı mı?
Çok şey söylenebilir ama galiba en doğru ve doğru olduğu kadar da komik olan bir başka neden var: “Parti içi politika”, yani örgütte falanca mevkiye gelmek ya da başkasının gelmesini önlemek, filanca liderden veya gruptan olmak ya da olmamak CHP’li politikacıya yıllar yılı çok daha ilginç geldi, daha fazla emek harcattı hep.
Ama artık öyle bir lüks olamaz. Başbakan’ın öğleden önceki nutkunu dinleyip öğleden sonra ona laf yetiştirme politikacılığı da yetmez. Gündemi iktidarın oluşturmasını bekleyip o konuda bir şeyler söylemek bu devleti kurmuş bir partiye hiç yakışmıyor. Ana
muhalefet, aynı zamanda yeni bir iktidar doğurması beklenen bir anadır. Şimdiye kadar cumhuriyetçi kesime önderlik edememiş olsa bile, artık “öncülük” etmesi, ülkenin ve toplumun özlediklerini somut hedeflere dönüştürmesi, iktidarı eleştirirken kendi hedeflerini gündeme getirmesi, toplumun ilgisini kendinden yana çekerek yapılması gerekenler listesinde ön alması beklenir.
Başarı için muhtaç olduğu insan gücü, vaktiyle kurduğu devletin ideolojisinde ve o ideolojiyi çağdaşlaştırıp geliştiren cumhuriyetçi kuruluşlarda yetişerek şimdiki kadrosuna katılanlarda fazlasıyla mevcuttur.
Yorum Gönder