BAŞBAKANI “Ne işi var NATO’nun orada” diyen bir iktidar, daha sonra Libya’da barışı korumak için NATO’dan görev almışsa, barışçı tutumunu görev boyunca bütün üyelere kabul ettirmesi gerekmez miydi? Öbür ülkelerin gönderdiği deniz gücünden daha büyük bir filotillayla, İzmir’deki üsten yönlendirilen gözetim ve ikmal uçaklarıyla bu işe soyunan bir Türkiye’nin, görev alıştaki tutumuyla hep tutarlı kalması beklenirdi değil mi?
Hele görev yüklenişin hemen ardından yaralıları tahliyeyle ve ilaç ya da sağlık personeli yardımlarıyla takdir toplayarak işe başlanmışsa.
Ama sonrası? Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin kararına uygun olarak, Libya’da vuruşanlara denizden askeri yardımın önlenmesi ve hava sahasının uçuşlara kapalı tutulması gerekirken, bir ayı aşkın süredir olup bitenlere bakıldığında Batılı müttefiklerine söz geçiremeyen Türkiye açısından tam bir başarısızlık göze çarpıyor.
Fransa’nın kışkırtışıyla Bingazi’yi ele geçirenler yine Fransa’nın tanıdığı bir yönetim kurarak Batı’ya doğru ilerlemeye kalkmış, kara ve hava kuvvetleriyle onlara karşı koyan Kaddafi ordusu da İtalya, Fransa ve İngiltere’nin havadan müdahalesine uğramıştı. Kısacası, Misrata çevresine ve Trablus önlerine kadar uzanan bir coğrafya, havadan vurulup yanan araçlarla, asker cesetleriyle tam bir savaş alanına dönüşmüştür.
Şimdi, ne Kaddafi kendi devletini korumaktan vazgeçecek gibi, ne de eski sömürgeci Avrupalılar harabeye çevrilmesine yol açtıkları o ülkenin insanlarını birbirine kırdırmaktan ellerini çekeceğe benziyorlar.
Medyaları ise güya o topraklara barış getirmek amacıyla Libya’ya asker çıkarılmasını ve orada yeni bir rejimin kurulmasını savunmaya başlamıştır bile.
Petrol kokulu eski pis senaryo yeniden oynanıyor.
Olan Türkiye’ye olmuş ve Ankara ne yapmak istediği belirsiz ve beceriksiz bir politikayla konuyu yüze göze bulaştırmış, Silahlı Kuvvetler’in saygınlığına gölge düşürmekle kalmamış, geleceğin Libya’sında Türklerin önemli ekonomik çıkarlarını tehlikeye sokmuştur.
Yorum Gönder