Birincisi, Avrupa’daki sağa kayış, hem de Fransa gibi bir ülkede en çarpıcı biçimiyle.
Bayan Marine Le Pen’in kamuoyu yoklamalarının hesaplarını aşarcasına yüzde 18 oy alması küçümsenecek bir olay sayılmaz. Babasının tutumunu sürdüren bu çalışkan politikacı, koyu bir faşist görüntüsü vermeden, yalnız burnu havada şık mahalle sakinlerinin değil, orta ve alt sınıfların da içgüdülerine seslenerek başarılı bir kampanya yürütmüşe benziyor. Nedir oraların büyük derdi? Ucuz yabancı işçi akınının hem istihdam piyasasını altüst etmesi, hem de iş bulanların ucuz ücretle çalışmaya razı olması...
Kimilerinin, özellikle dürüst davranma zorunluluğu duymayan küçük işverenlerin sigortasız, sosyal güvencesiz insan çalıştırma fırsatını yakalaması. Böyle bir durum, sosyal demokrasinin iyi kötü uygulandığı bir ülkede bile yabancı düşmanlığı yaratıp, ulusçuluğu koyu ırkçılığa dönüştürmekte. Buna bir de büyük kent güvenliğine düşen gölgeyi, sokakların güvensizleşmesini ekleyebilirsiniz.
Aslında bütün Avrupa’yı olumsuz etkileyen dıştan gelme göç akımı, herkesten önce yakın geçmişin, hatta bugünün sömürgecileri olan ülkeleri ürkütmekte.
Bu öyle bir ürküntü ki, Avrupa Birliği’nin ateşli yandaşlarını bile derinden düşünmeye itmekte. Soğuk Savaş sonrasında Doğu ve Güneydoğu Avrupa ülkelerinin halklarına da Batı’nın kapılarını açmak, birçok bakımdan elverişli ve yararlı sayılmıştı. Hem sağlam bir barış demekti bu, hem de Batılı sanayi toplumlarının mallarını satabilecek yeni ve geniş pazarlar açmaktaydı.
Ama şimdi, Afrika’yla Asya göçlerine eski Doğu Bloku’nun yeni işsizleri eklenince, Avrupa iyimserliğinin pembesi de soldu.
Elbet, böyle durumlarda her zaman olduğu gibi, sağda tehlikeli güçlenme varsa, solda da buna karşı güçlü gelişme olması gerekir. O açıdan bakınca, Fransa’yla Türkiye’yi bir başka yazıyla geniş biçimde ele almak bazı sorunların düşünülmesine de geniş bir açı getirebilir.
Yorum Gönder