Aydın Boysan usta bir yazardır. Daha önce mimarlıkta en ön yerdeydi. Yaşadıklarını, duyarlıklarını, gördüklerini, öğrendiklerini bir bir yazdı. Usta bir yazar oldu. Her kitabı derin bir kültüre dayanır. Size hissettirir içinden, içinizden geçen duyarlıkları...
İkimiz de yaşlandık, ama epeyce. Yine yazıyoruz, yine konuşuyoruz. Gerçekten yazmasını bilene bir tek ömür yetmiyor. İki ömür olur mu? Keşke olsa, ama yok! Bir yerde sana dur, artık yeter, diyorlar. Yazdıkların unutulmaz ya da unutulur anılar olarak kalır, sen gidersin gideceğin yere. Senden önce nice dostunun, arkadaşının gittiği gibi...
Bir ömür yeter mi yazmasını bilene?.. Yaşın seksenleri doksanları bulsa bile elinde kalem izlersin çevreni, dünyadaki değişimleri seyredersin? Kimi zaman eski bir sevincin uyanışını yaşarsın, ama çoğu zaman da bir büyük gücün bakışı altında ezildiğini...
Hiç kimseye yetmez bir ömür...
Ömrün değerini bilmek diye bir şey vardır. Yaşadıklarını bir kez daha yaşamak isteği ya da geçmiştekileri büsbütün unutmak...
Bir yanlış yapmışsın, onu düzelteceğine yeni bir yanlış daha... Hangi yıldı? Hangi mevsimdi? Zaman rüzgârı dağıtır belleği, anıları karmakarışık eder. Bir muhasebe yapmak zordur kişinin yaşamında. Yanlıştır onu demeseydim, bunu yazmasaydım, şu sözcüğü kullanmasaydım diye hayıflanmak. Geçtir, senden uzak bir anıdır o. Düşünür, bir oyalanma ararsın. Boysan’ın dediği gibi “Bir ömür yetmez”...
Ne çare ki yetmeli... Sen istediğin kadar yeni arayışlara dal, okuyucularını da birlikte sürükle, sonuçsuz kalır her şey. Kitaplar, dergiler, gazeteler, yazılmış ama yayımlanmamış öyküler, romanlar, denemeler...
Bütün bunları bir araya getirmek, hepsini gözler önüne sermek istersin, ama yapamazsın. Her kitap kendi başına buyruktur. Bir kez yazdın, unut onu, kendi başının çaresine baksın. Yapıt tek başınadır. Sen istersin ki okurlar senin gibi düşünsün, sevsin, okusun yazdıklarını. Ama her yapıt bağımsızdır. Kendi başına doğar, kendi yalnızlığında yok olur. Varsa bir değişik gücü, o zaman yılların ötesinde görürüz, yeni kuşakların elinde...
“Bir Ömür Yetmez”, ama sen yine yetmeyeceğini bile bile yaz, yaz, yaz, yaz...
Yorum Gönder