Emre Kongar sorun çözme yöntemlerinin başına “sorunu ortadan kaldırma”yı geçirmiş. Ne var ki, “harika” öngörü ve uzgörülerle “büyük eğitim reformu” diye ortaya atılan öyle bir konunun sorunlarını sıralamak bile başlı başına bir sorun: Örneğin, beş yaşındakileri ilkokula tıkmak çeyrek yüzyıl sonraki üniversite sorunlarını nasıl etkiler? “Reform”lardan birine göre kızların mimarlık mühendislik gibi fakültelere girmesi önleneceğinden, o tür konulara yatkınlığı anlaşılmış küçük kızları, eğitim sonunda eğitimsiz ve işsiz kalacaklar diye ilkokula da yazmayalım mı?
Demek ki, böyle bir saçma sorunu çözmek için, tövbe tövbe, kızları ortadan kaldırmak akıldan bile geçmeyeceğine göre, onların bazı fakültelere girmeleri yasağını da kaldırmak gerekecek. Öyle yapınca da, sanki üniversiteler gerçekten özerkmiş gibi bunu “laikçilerin yükseköğrenime müdahalesi” sayanlara ne diyeceksiniz?
Böyle bir yöntemin başka bir sonucu ya da gereği de, yine tövbeler tövbesi, kaos yaratan Milli Eğitim Bakanı’nı ortadan kaldırma caniliği yerine onu kibarca istifaya çağırma çözümü akla gelebilir. Ama Sayın Bakan’ın Sayın Başbakan’ca bu işe yaraştırıldığını bilerek hükümet değişimi arıyorsunuz demek olmaz mı bu? Biraz öyle olur ve böyle düşünmenin sonu insanı ister istemez iktidar değişikliğine götürür. Bu da ise ancak seçimle olur. Gelgelelim okullar 17 Eylül’de, hatta küçükler için daha da erken açılacağına göre şimdiden tıknefes, kapı kapı dolaşıp geçerli doktor raporu peşinde koşan komşu veli, seçimde yine şimdiki iktidara oy vermek için sandığa koşacaktır.
Nedenini sorarsanız, “Bizim işlek sokağın köşebaşındaki kaldırım taşları yerinden oynamış, yıllar yılı düzelten yok” diyecek. Oysa köşenin iki sokağı da geçen genel seçimde oy verdiği muhalefet partisinin ilçe belediyesi sınırları içinde. Sorumlunun yerel belediye olduğunu da çok iyi bilen o kızgın kişi, aslında ülkenin genel iktidar havasını bir türlü değiştiremeyen ana muhalefete kızmaktadır.
Ne yapmalı? Deneyimli eğitimcilerin önerdikleri gibi, reform başlangıcını sonraya bırakıp, bugünkünü bir yıl daha sürdürüp akıllıca genişletilmiş katılımla sağlam ve kalıcı bir sistem oluşturarak uygulamaya gelecek yıl geçmek en doğru ve ciddi çözüm olabilir.
Yorum Gönder