“Demek insanlık ölmemiş!” diye sevinenler, insanlığın ölmüş olduğunu varsayanlardır… Zaten insanlıktan umudunu kesmiş olanlardır…
Geçen hafta, Şırnak-Uludere’de askerleri taşıyan sivil minibüs viraja hızla girip uçuruma yuvarlandı. On ölü ve yaralılar… İlk yardıma koşan elbet Uludere köylüleri oldu… Geçen aralıkta 34 insanını bombalı katliamda yitiren köylüler… O gün bugün hem hükümetten hem Genelkurmay’dan hesap soran; bir özür, bir açıklama bekleyen köylüler… Evet onlardı uçuruma yuvarlanan askerlerin yardımına koşan!
Medyamız buna adeta şaşırdı: “Demek insanlık ölmemiş!”
Şaşanlar, sanki onlardan insanlık beklemiyordu! Şaşanlar, sanki onları düşman bellemişti…
O tepkileri görünce, ne zamandır yüreğimde ve dilimin ucunda dolaşan Kübalı şair Nicolas Guillen’in dizeleri yeniden ruhuma yerleşti.
Daha yenilerde, Sedefadalı Haydar Hoca’nın (Haydar Cücelali) belleğime kazınan “Suriye ve Yunanistan bizim düşmanımız olabilir mi hiç! Onlar, olsa olsa kavgalı komşularımızdır…” demesiyle bir anda aklıma gelen dizeler…
Her savaş kışkırtıcı söylemden ve eylemden sonra ruhuma egemen olan o dizelerdir…
Nâzım Hikmet’in dostu Nicolas Guillen’in “Nerden Çıkarıyorsun?” adlı şiirini Ülkü Tamer’in Türkçesiyle sizlerle paylaşıyorum…
***
Nerden çıkarıyorsun, asker
seni sevmediğimi,
aynı değil miyiz ikimiz de,
sen de,
ben de.
Sen yoksulsan ben de yoksulum işte;
sen halktansan ben de halktan gelmeyim;
nerden çıkarıyorsun öyleyse, asker,
seni sevmediğimi?
Ama unutuyorsun bazen,
benim kim olduğumu;
sen değil miyim ben, söylesene,
sen nasıl bensen, ben de senim.
Kin tutacak değilim ya
bu yüzden sana, asker;
aynı kişiysek ikimiz eğer
sen de,
ben de,
nerden çıkarıyorsun, asker,
seni sevmediğimi öyleyse.
Karşılaşıyoruz birbirimizle
aynı sokakta, aynı yolda,
omuz omuza, seninle ben!
Aramızda kin yok, düşmanlık yok,
biliyoruz nereye gittiğimizi,
ikimiz de, sen de ben de...
Nerden çıkarıyorsun asker,
seni sevmediğimi öyleyse!
***
İzmir sıcak. İzmir’de çocuklar gece gündüz sokaklarda oynar! Gelin görün 6 yaşındaki Umut Ceylan, sokakta değil parkta oynuyordu. Akşam yemeğinden sonra annesi, babası ve kendinden iki yaş büyük ablasıyla General Asım Gündüz Parkı’nda oynamaya gitti. Öteki çocuklarla kaynaştı Ceylan. Tam kaydıraktan kayıyordu ki... Bir maganda kurşunu…
Umut yaşamıyor artık. O hep altı yaşında kalacak ailesinin ve sevdiklerinin belleğinde…
Maganda kurşunuyla ölen ne ilk ne de son çocuk o.
Umut Vakfı 18 yıldır bireysel silahlanmaya karşı mücadele sürdürür. Ama duyan kim!
Yorum Gönder