Kim söylemişse söylemiş! Defterlerimden birine not etmişim...
Kitap sayfalarının kenarları, defterlerin yaprakları, hatta küçük kâğıt parçacıklarına zaman zaman çiziktirdiğim alıntılar...
Çoğunun yazarı belli değil. İçlerinde ünlü kişilerin, yazarların düşünceleri de var. Bu arada ben de zaman zaman uygun - uygunsuz bir şeyler söylemişim kendime ya da bir başkasına... Önemli mi değil mi? Sorun değil. Gezevelik der geçersin! Oysa o gevezeliklerden neler neler çıkar...
“Örgütsüz bir halka güvenilmez” diyen de, ya bu halktan biri, ya da tepeden halkı izleyen biri! Niye güvenmediğini açıklamamış, belki de çekinmiş; öyle halk deyip geçmemeli, iyilik de, kötülük de onlarda, insan topluluklarında.
Galiba Albert Camus söylemiş. Gerçi adı yok, ama alt satırlarda Camus’dan başka sözler var. Bu da onlardan diye düşünüyorum.
“Arkamdan da yürüme, yol gösteremeyebilirim. Yanımda yürü, dostum ol.”
Atasözü derler bu tür şeylere! Birinin ağzından ya da kaleminden çıkar, topluma mal olur.
“Başkaldıran insan nedir? Hayır diyebilendir.” Bir de şu var: “Başkaldırıyorum, demek ki varım.” Albert Camus bitirmemiş sözü: “Kıyamet gününü bekleme, her gün kıyamet günüdür.”
Büyük değer var mı bu sözlerde? Sıradan adamın gevezelikleri mi? Ama Albert Camus’nunkiler boş gevezelikleri aşar, düşündüğümüz ama anlam veremediğimiz, oysa o anlamın etkisini içimizde duyar gibi olduğumuz bir rüzgâr...
Ama ben en çok “Önümde yürüme, arkadan gelmeyebilirim”i beğendim. İzlemelerin yararsızlığını anlatıyor. İzlemelerde önde giden kim, bilmeden gitmemeli izinden.
Hepsi yaşanmış mı, yaşayacak mı bu tür sözler? “Önümden gitme, arkandan gelmeyebilirim” diyen birinin sözlerine mi uymalı, yoksa onun önüne geçip sağlam yolu mu göstermeli? İnsanoğlunun kolaylıkla çözümleyemediği bir güvensizliğin çatışması...
Bu kez de felsefeye mi daldık? Böyle düzenli düzensiz sözlere felsefe demek ayıp. Felsefesiz insanın kendi kendine uydurduğu bir bulmaca.
Yorum Gönder