Evet bizde seçim gelince akla fıkra gibi olaylar gelir.
Okurlardan biri “141 Ali”yi soruyor, Ali ne oldu diye?
Çoktandır haber yok ama, bu yine bir yerlerde bildiğini okumaktadır.
Önce size kırk yıllık “141 Ali”yi şöyle bir tanıtalım.
“141 Ali” yaman çocuktur. Çocuk dediysek, şimdi yetmişine yaklaştı. Hayatı boyunca bütün meziyeti başkalarına kazık atmaktı. Olağan bir şeydi bu! Ama “141 Ali”nin olağan olmayan tarafı, attığı kazıklardan kendisine bir çıkar sağlayamamasıydı. Kısacası zevk için yapardı bütün bu işleri.
Arkadaşları onun ne mal olduğunu ilk defa lisede tanıdılar. Yani “141 Ali” ile müşerref olma zevki, okul sıralarında tadıldı. Müdür ve müdür muavinleri sık sık sınıfta sigara muayenesi yaparlardı. Ne hikmetse, sigaralar hep “hanım evlatları”nın ya da “inek” diye adlandırılan çalışkan çocukların paltolarının, pardösülerinin, ceketlerinin ceplerinden çıkardı. Hocalar da şaşardı bu işe! Oysa “14 Ali”nin marifetiydi bunlar. Durum öğrenilinceye kadar çok kişinin canı yandı. Bir gün sınıfta yine sigara muayenesi yapılıyordu, öğrencilerin kitapları, defterleri arasına sigara sakladıkları ihbar edilmişti. Müdür “141 Ali”nin edebiyat defterine bakınca, Arşimet gibi “buldum!” diye bağırdı. Sigara filan bulmamıştı ama, yazıyı tanımıştı. “141 Ali”, yazılısına iki veren fizikçinin edebiyatçıyla kırıştırdığını imzasız bir mektupla müdüre bildirmişti. Müdür de mektuptaki yazıyı tanıyınca “141 Ali”ye yol göründü…
* * *
“141 Ali” serbest hayatta da önemli işler becerdi. Mesela bir ara işportacılara taktı. İşportacı takımı hep tetikte olur, o da bunu bilirdi. Bayram arifelerinde ya da aybaşlarında birkaç kere Mahmutpaşa’ya dadandı. Çaktırmadan işportacıların yanına yaklaşıyor ve “hişt hişt geliyor” dedi mi seyrediyordu işportacıları! Yalanı boynuna, bir kere Eminönü’ne kadar kaçırmıştı zavallıları.
Ama şimdi tövbe etti bu işe! Çünkü sonunda işportacılar numarayı çakıp “141 Ali”ye öyle bir dayak attılar ki, dayak derim ben ona!
* * *
“141 Ali”nin son numarası evlenmeydi. Bir kıza talip oldu. Kızın ailesi yanaşmıyordu bu işe. Kızın başka bir talibi vardı; ona vereceklerdi. Ama “141 Ali” yer miydi bu işi! Gidip bir gazeteye ilan verdi.
“Dostlarıma duyururum
Boşandım, mutluyum.”
İlanın altında “141 Ali”nin rakibinin adı vardı. Kızın ailesi damat adayının evlenip boşanmadığını biliyordu. Ama dedikodudan çekindi ve “dul adama” kız vermedi. “141 Ali” ne kazandı bu işten? Hiç!
Dedik ya “141 Ali”nin attığı bütün kazıklardan, bir çıkarı yoktu. Eğer bir de bunun yolunu öğrenseydi ne güzel bir politikacı olurdu 141 Ali…
* * *
Ali’yi merak edenlere biz, o gün ondaki cevheri keşfetmiş “ne güzel bir politikacı olurdu“ demiştik.
Kim bilir olmuştur da biz farkında bile değilizdir.
Bir fıkra daha, bunu da seçim meydanlarındaki şamatacılar için yazmışız:
Kilisenin kapısında iki dilenci varmış, ikisi de politikacıymış, içeri girenler birinin yüzüne bakıp, sadakayı ikinciye veriyorlarmış. Oradan geçen bir Müslümanın dikkatini çekmiş. Bakmış ki bir dilencinin yakasında haç, diğerinde de altı köşeli yıldız var. Yani Musevi işareti… Kiliseye girenler önce Musevinin yıldızına bakıyorlar, sonra göğsünde haç olana para veriyorlar. Müslüman adam, Musevi dilenciyi bir kenara çekmiş:
“Oğlum sen havranın önüne git, kilisede sana para vermezler!”
Musevi dilenci gülmüş:
“Aldırma beyim, aramızda kalsın, onun da adı Salamon’dur! Bana kızıp parayı ona veriyorlar. Akşam olunca paylaşıyoruz.”
* * *
Bunun seçimle ne ilgisi var? Meğer varmış, çünkü Musevi olanı da Hıristiyan olanı da politikacıymış…
Bir son fıkra da rahmetli Çallı İbrahim’den:
Hoş sohbet, dünyaya metelik vermeyen, usta ressam Çallı’ya Fikret Adil bir gün Büyükada iskelesinde rastlamış:
“Merhaba üstat!” demiş.
“Dün gece meyhanenin önünde sızmışsın!”
Çallı gülmüş:
“Elbette!” diye cevap vermiş:
“Caminin önünde sızacak değiliz ya!”
* * *
Bunun seçimle, politikayla ilgisi ne?
Onu da siz bulun.
Yorum Gönder