Telgraf işletmenin sorunları zaten ileri teknolojiyle genel olarak çoktan çözülmüştü. Dolayısıyla interneti, telefonu da içermek üzere her türlü elektronik işletişimin gelirini yabancı sermayenin katılımıyla paylaşmak elbet çok kârlı olabilir ve yerli yabancı herkes kazançlı çıkabilirdi. Ama bizim öyle yapmamıza gerek var mıydı? Kendi başımıza daha da kârlı olabilirdik.
Türkiye’nin üniversiteleri ve hele savunma sanayinin elektronik alandaki gelişme düzeyi bu alandaki teknolojik zemini sağlayamaz mıydı? Ayrıca, sayısı iki yüze yaklaşmış üniversitelerin fen ve işletme fakültelerinde yetişen binlerce genç bu amaç için seferber edilemez miydi? Geliri çok yüksek böyle bir alanın kazancını ulusal kalkınma için kullanmak varken, o kazancı anlaşılmaz bir cömertlikle yabancı ceplere aktarmak pek mi akıllıca olmuştur?
Dikkat etmişsinizdir, böyle bir satış furyası başlar başlamaz, Batılı kurnaz sermayedarla kucaklaşmış Arap ve tatlı su Frengi ne kadar yabancı varsa hepsi Lübnan’dan ve Körfez emirliklerinden kalkıp Ankara’nın paylaşma kapılarına üşüşmüşlerdi.
Her şey başıbozuk bir gidişin, ulusal potansiyeli çarçur edişin, eğitimi ülkenin ve toplumun gereksinmelerine uygun biçimde planlayamamış olmanın sonuçlarını ortaya koymuş oldu. Cep telefonunu elinden düşürmeyen bir toplum bu konuya kafa yormadan ve akıllıca çözümler üretmeden nasıl durabildi?
Artık fark etmeliyiz ki; kendi elimizle ve kendi seçtiğimiz yöneticilerce başkalarının bizi soymasına, bizi oyalamasına, bizi aldatmasına yol açmış duruma düştük.
Büyük ayıbımız budur. Her aynaya bakışta utandıran.
Böyle olduğuna göre, bu durumu sürdüren bir iktidarı değiştirememiş olmak, yahut tersinden bakıldığında, bunca yıldan sonra onu değiştirebilecek bir ana muhalefet çıkaramamış olmak da hepimizin ortak ayıbı değil midir?
Yorum Gönder