30 Ağustos, 19 Mayıs, 29 Ekim, 23 Nisan...
Türkiye Cumhuriyeti’nin ulusal bayram günleri...
Görüyorsunuz işte, devlet büyüklerinin bu tarihlerdeki konuşmalarını ya da konuşmamalarını...
İçtenlikli bir anma yok! İnandırıcı bir konuşma yok!
Bu bayramlar görev gereği yaşanacak! Gerçek bir aşkla, bağlılıkla, inançla mı? Yoksa iş olsun diye mi?
Bu yıl 19 Mayıs törenleri konusunda bile türlü yorumlar yapıldı. Şöyle uygulansın, böyle uygulanmasın! Yalnız Ankara’da, tüm yurtta değil! Buna benzer garip sözler, tutumlar...
30 Ağustos’larda Türk askeri, resmi geçitlerle gerçek bir bayram havası yaratırdı. Geçen yıl yaşandı mı? Biz mi görmedik? Gizli bir yerde mi anıldı 30 Ağustos zaferimiz?
Bugün Türk askerlerinin, hem de yüksek rütbeli olanlarının yüzlercesi tutuklu!.. Mahkûm değil, tutuklu ama aylardır, yıllardır! İçlerinde sayısız general, yani eski deyimle paşa var... Genelkurmay Başkanı bile aylardır “içerde”!.. Kim hesap soruyor? Neyin hesabını soruyor? Bu cesareti nerden alıyorlar?
İktidardakilere göre iki önemli bayramımız var. Hepimizin de bayramı zaten! Biri kurban, biri şeker bayramı. On yılda bunu da ramazan bayramı yaptılar. Oysa yıllardır şeker bayramı diye andığımız bir günün adını da kendilerine benzettiler...
Okurlardan yakınmalar da alıyorum: “Niye bu iktidarın yaptığı her demokrasiye aykırı durumlara değinmiyorsunuz, oysa her attıkları adım, halka, halkın çıkarlarına karşı.” Şunu bunu eleştirmek kolay ama yararsız. Sorun, bu iktidarın bütünüyle değişmesini ummak, beklemek... Belki, önümüzdeki seçimlerde halkımız onlara oy vermez de Mustafa Kemal devrimlerine inanan bir gerçek iktidar işbaşına gelir...
Gerçek bir demokrasinin gelmesini, halkın oylarıyla çağdaş uygarlığın yaşama geçirilmesini...
Yorum Gönder