Enkazcılar yıkımın içinden sağlam kalmış kapı, pencere, kiremit falan varsa toplayıp gecekondu yapanlara ya da yapıcılarına satarlar.
Elbet bunlarla yapılanlar entipüften olur, derme çatma kulübeler gibi deprem bile beklemeden sert rüzgârda devrilirler.
Enkaz insanlarımız da vardır; çoğu başkalarının hatalarıyla yıkılmış ya da yıktırılmış kurumların kalıntısı masumlardır onlar.
Kalıntı, derece derecedir.
Kiminin yıkılışta ya da yıkışta hiç kusuru ya da sorumluluğu yoktur; aslında enkaz altında kalmak şöyle dursun, içinden tertemiz çıkmaları gerekirken en azından üstleri tozlanmıştır.
Kirli, hatta lekeli çıkanlar ise hırsları, densizlikleri, bilgisizlik ve beceriksizlikleri yüzünden yıkımı getirmişlerdir. Asıl enkaz onlardır ama bir kısmı siyasal tutumları ve son durumlarda yaptıkları kurnazca tercihler sayesinde yine birtakım işlerde yer bulurlar. Baş tacı edilenler bile olur. Ama görülmeyen kusurlarını ve örtülen lekelerini de yanlarında ve içlerinde taşımışlardır. Ne var ki foyaları kısa zamanda ortaya çıkar. Yeni girdikleri kurumları da çökertirler.
Olanlar, suçsuzlara, kusursuzlara olmuştur. Yıkımın “trauma”sı, yani yarası, ezikliği onları da etkilemiş, hiç rol almadıkları halde kurumlar arası takışmalar ya da çekişmeler dolayısıyla yerlerinden, ekmeklerinden edilmişler, gururları kırılmış, gereksiz transferler yüzünden onurları örselenmiş, birer “enkaz insan” olmuşlardır…
Kaybeden yine kamu yönetimidir. Enkaz insanlarla artık doğru dürüst iş yapılmaz. Devletin adalet ve iç güvenlik organlarını, istihbarat ağlarını, yerleşmiş kamu yönetimi kurallarını derinden sarsan ve neredeyse toptan yıkılma noktasına getiren son olaylar, irili ufaklı, önemli önemsiz bir yığın “enkaz insan” yaratmıştır.
Böyle bir havada bu halimizle nereye kadar yol alabileceğimiz gerçekten soru konusudur. Gemi kaptanlarına ve otobüslerin kaptan şoförlerine soracak değilsiniz ya, ülkeyi yönetenlere sorarsınız, onlar da bilmez .
Yorum Gönder