Kendi mezhebi dışında kalanı ‘sapıklık ve fitne çıkarmak’la suçlamak, Emevîlerle başlayan ve sonra Emevîlik’e tepki olarak doğan anlayışlarla beslenen bir illettir. Bu illet, İslam dünya-sını tarih boyunca kemirmiş ve kemirmeye devam etmektedir. Oryantalistler, bu illeti yaygın-laştırmak için, birer yorum ve yaklaşım şekli olan mezhepleri, bağımsız birer din gibi öne çıkarmakta ve Müslüman kitleleri birbirine yedirtmekte pek usta davranmışlardır.
Bu açıdan bakıldığında en acı tabloların Şiî-Sünnî veya Alevî-Sünnî ayırımından doğduğu görülür. Bu iki mezhebin Kur’ansal beraberliğinin esas alınması, tarih içinde bunları sömüren politik odakların işine gelmediğinden esasta birleşmeyi teşvik yerine ikincil noktalara ağırlık verilmiş ve Kur’an kardeşliği hançerlenmiştir.
Kur’an’da ve Hz. Muhammed’de birleşen ruhların, Kur’an’ın tamamlanmasından ve Hz. Peygamber’in vefatından sonra ortaya çıkmış görüş ayrılıklarının, dinin esasıyla hiçbir ilgisi olmadığını bilmeleri gerekir. Kaldı ki, anılan mezheplerin mensupları, ortak bir sevgi unsuruna da sahiptirler: Ehlibeyt. Sünnî veya Alevî hiçbir Müslümanın evinde bir tek Muaviye yahut Yezit adına rastlanmaz. Ama her evde bir Ali, Hasan ve Hüseyin bulabilir-siniz. Demek olur ki, tarihsel Müslüman kamu vicdanı, ortak sevgi objesine ilişkin bir icma (consensus) oluşturmuştur. Bu, Ehlibeyt sevgisidir. En koyu Sünnî tarikatlarda bile 12 imam-dan birkaçı, önder kişiler silsilesinde yer almaktadır. En sert Alevî karşıtı bilinen Nakşîlik’in, en titiz kolu Halidiyye’de bile, silsilede, Selmanı Fârisi ve Caferi Sadık vardır. Kur’an ve Ehlibeyt sevgisinde birleşmek bu ekollerin bütün sıkıntılarını ortadan kaldırır ve bu birleşme, onlar için hiç de zor değildir. Ne ilginçtir ki, Hz. Muhammed, çağlar öncesinden bu temel birleşme noktasının altını şu mucize sözüyle çizmiştir:
“Ehlibeytim Nuh’un gemisine benzer, ona binen kurtulur.”
SİYASAL ÇIKARLARIN ENGELLEDİĞİ KARDEŞLİK
Halledilemeyen nedir? Halledilemeyen politik çıkarlar, hırslar ve cehalettir. Buna, azın-lıktakilerin ihmalini, horlanmasını, kucaklanmamasını da eklemeliyiz. Yıllar boyu, Sünnî-leştirmekten söz edilmiştir; kardeşleştirme, Kur’an’da birleştirmeden değil. Gönül isterdi ki, Kur’an ve Muhammed şuur ve rahmetine sahip din öncüleri çıksın ve Anadolu insanının, bu yapay illet tarafından açılmış yaralarını sarsın. Ne yazık ki, bugüne kadar böyle bir yaklaşım getiren, değil din görevlilerine, Kur’an’ın ve birliğin temsilcisi olması gereken bir Diyanet İşleri başkanına bile rastlayabilmiş değiliz. Hâlâ, ,bir yığın din adamı (!), Alevî-Sünnî evlilik-lerinin İslamdışılığına dair fetva verme hıyanetini göstermeye devam etmektedir. Bunlar, fet-valarını haklı göstermek için karşı tarafa insaf ve imanla bağdaşmayacak iftiralardan çekinmi-yorlar. Burada Gazalî’nin el-Iktısad fi’l-İ’tikad (İnançta Orta Yol) adlı eserinde hatırlattığı bir Kur’ansal ölçüye dikkat çekmek istiyorum: “Bir Müslüman hakkında hüsnüzanda bulunup yanılmak, kötü düşünceler besleyip de isabet etmekten daha iyidir, daha İslamcadır.”
Gazalî, eleştirilerinde bu dediğine kendisi uymamışsa da tespiti tamamen Kur’ansaldır, doğrudur.
Müslümanları, Kur’an ve Hz. Muhammed’de birleşmeye çağıracak rahmet önderlerine ihtiyaç vardır; falan veya filan mezhebe çağıranlara değil. Kur’an ve Muhammed kar-deşliğine çağıranlara hasretiz. Allah-Muhammed-Ali sevdalıları, bir birlikle bin ayrılığı giderebilen erlerdir. Bin birliği bir tek ayrılığa feda edenler ‘din adamı’ yaftası taşısalar da Hak adamı olamazlar. İnsanımız, din zebanilerinden çok çekmiştir; şimdi Hak adamı aramaktadır.
Kitap, Peygamber, kıble ve secde birliğini; çıkar, gaflet, cehalet ve sömürü ayrılığına yenik düşürenlere yazıklar olsun.
Yorum Gönder