Biraz uzun olacak ama Erdoğan’ın tutuklu askerler konusunda sorulan bir soruya verdiği yanıt şöyle: ''Şu anda içerde 400'e yakın emekli, muvazzaf subay, astsubayımız var. Bunların ağırlıklı kısmı tutuklu... (...) Böyle bir şeyin delili kesinse ver hükmünü işi bitir.”
“Ancak elinde senin kesin hükümler yok da yüzlerce subayı, astsubayı örgüt elemanı olarak veya örgüt kuran olarak (tutuklarsan), hele hele Genelkurmay Başkanı'nı kalkıp da bu şekilde değerlendirirsen Silahlı Kuvvetlerin kendi içindeki bütün moral değerlerini altüst eder. O zaman terörle nasıl mücadele edecek bu insanlar.”
“Siz şimdi orada bu mücadeleyi veren insanlara arka taraftan 'bu örgüt elemanıdır' dersen, nasıl oluyor da bu örgüt elemanı gidiyor da terör örgütüyle mücadeleyi veriyor. Bu yenilir yutulur bir şey değil.”
Konuşmasında, neredeyse Deniz Kuvvetleri Komutanlığı'nda firkateynler ve gemilerine gönderilecek subay kalmadığını da belirten Başbakan, bir yasa hazırlığı yaptıklarını da sözlerine ekledi.
Şimdi bu konuşmayı dinleyen biri, eğer son 5 yıldır Türkiye’de yaşananları iyi izlememişse, Ergenekon, Balyoz, Oda TV, Devrimci Karargâh, vb. gibi davalarda yargılanan ne kadar asker, akademisyen, gazeteci, aydın, siyasetçi varsa, sanki onları başka bir gücün tutukladığını sanacak. Başbakan, sanki bu davaların azmettiricisi değil de mağduru.
***
Olan şudur; yapılan işin şirazesi kaçtı. Makul yerde durulamadı. Çünkü Cemaat daha fazlasını istiyor. Kendi hesabına göre geri dönüş eşiğini aşmayı amaçlıyor. Daha da önemlisi bir hesap sorma dalgasının altında ezilmekten ve bütün kazanımlarını yitirmekten korkuyor. Bu nedenle Erdoğan işi ağırdan aldığında ya da ikircikli davrandığında, ona bile saldırıyor.
Ancak, Cemaat saldırdıkça toplum geriliyor, Türkiye sert ve o ölçüde de yıkıcı bir kırılma noktasına doğru gidiyor.
İşte Başbakan Erdoğan bu tehlikeyi gördüğü için uzlaşma arıyor. AKP yönetimi gerilimi düşürmek, ortamı normalleştirmek için bir yol arıyor.
Sonuç olarak AKP, Cemaat ve liberallerden oluşan iktidar bloku sarsılıyor. Son hükümet değişiklikleri de bu durumu teyit ediyor. Erdoğan artık geleneksel iktidar güçleriyle uzlaşarak tansiyonu düşürmek istiyor. Bu nedenle Cemaatle arasına mesafe koyuyor.
Çünkü AKP ve Erdoğan, kavgayı kazandıklarını, daha fazla zorlamanın bütün kazanımların yok olmasına yol açacak sert bir çatışmaya ve kırılmaya dönüşebileceğini görüyor.
Örneğin Erdoğan, geçen Haziran ayında durduk yerde, “27 Mayıs tipi bir müdahale özlemi içinde olanlar var” dedi. Bu sözler, kamuoyunun dikkatinden kaçtı. Oysa Erdoğan’ın bu sözleri, yukarıda işaret ettiğim “yıkıcı kırılma” olasılığının sandığımızdan daha güçlü olduğunu gösteriyordu.
Bilindiği gibi 27 Mayıs 1960 müdahalesi aydınlar, gençler ve önemli bir toplum kesimiyle buluşan genç subayların, kendi genelkurmay başkanlarını bile tutuklayıp, generallerin tamamına yakınını ordudan ihraç ettikleri sert bir yönetime el koyma eylemdi.
Erdoğan, Cemaatten farklı olarak artık durmak gerektiğini düşünüyor. Başbakan, son konuşmasında bu durumu şöyle açıklıyor: ''TSK özellikle bu dönem içerisinde, bana göre kendi demokratik parlamenter sistemiyle en uyumlu çizgiye gelmiştir. Tabii eksikler yok mu? Var. Bu eksikler peyderpey gideriliyor. Ancak bazı medya organları TSK'ya çok haksız yere bir saldırının içerisine giriyorlar.”
Erdoğan’ın “TSK’ya saldıran medya organları” eleştirisiyle Cemaatin gazete ve televizyonlarını hedef aldığı kesin.
KORKU VE YENİ İTTİFAKLAR
AKP ve Cemaat arasındaki çatışma önce Ergenekon, Balyoz, KCK gibi davalara bakan Özel Yetkili Mahkemeler (ÖYM) üzerinden gelişti. Hükümet, 2007 yılından itibaren bir operasyon aygıtı olarak kullanılan ve daha çok Cemaatin etkisi altında olduğu belirtilen bu mahkemeleri, görevlerini tamamladıkları gerekçesiyle kaldırdı.
Hükümetin bu hamlesi Cemaatte panik yarattı. Fethullah Gülen’in sözcüsü kabul edilen Zaman Gazetesi yazarı Hüseyin Gülerce köşesinde şunları yazdı: “Özel yetkili mahkemelerin kaldırılacağı yolundaki açıklamalar, ‘Ak Parti nereye gidiyor?’ sorularını arttırıyor. Hele Başbakan Yardımcısı Bekir Bozdağ’ın; ‘Özel Yetkili Mahkemeler hukuk devletlerinde olmaması gereken mahkemelerdir. Gereken yapılıyor, yapılacak’ sözleri, gözleri fal taşı gibi açtı.” (Zaman, 6 Haziran 2012)
Rejimin, ABD’nin dikte ettiği “ılımlı İslam modeli” yönünde dönüşümünün tamamlandığını düşünen AKP, yeni düzenin konsolide edilmesi gerektiğinin farkında. Bu ihtiyaç, her durumda bir uzlaşma arayışı demek.
***
Diğer taraftan bölgedeki gelişmeler, özellikle Suriye’ye yönelik müdahale hazırlıkları da bütün hesapları altüst etmiş görünüyor. AKP, Suriye ile savaşın eşiğine geldiği bir dönemde askerle daha fazla kavga etmek istemiyor. Suriye’ye askeri bir müdahalenin, bölgesel bir yangına, ardından da bir dünya savaşına yol açabileceği ortadayken, çatışmayı daha fazla tırmandırmak istemiyor.
AKP, Suriye’ye müdahalenin üzerine kalması ve yalnızlaşması durumunda, iktidarını koruyamayacağını düşünüyor. Bu nedenle askerle uzlaşma arıyor ve toplumdaki tansiyonu düşürmeye çalışıyor. Ancak, korkarız ki bunun için geç kalmış görünüyor.
Cemaatin gelişmelerden büyük bir endişe duyduğu belli oluyor. Suç işleyenlerin, haksızlık yapanların, hile ve sahtekârlıkla rejimi değiştirmeye çalışanların iliklerinde duyduğu derin bir korku bu. Rövanş tedirginliği!
Tam bu dönemde Cemaatin yeni arayışlara girdiği de seziliyor. Önümüzdeki günlerde sürpriz gelişmeler olabilir. Örneğin CHP ile Cemaat arasında örtülü bir ilişki denemesi benim için hiç şaşırtıcı olmayacak. AKP’nin askerlerle uzlaşma girişimini Cemaat böyle bir hamle ile dengelemek isteyebilir.
Evet, AKP ile Cemaat arasında bir itişme yaşanıyor. Koalisyon bütünüyle bozulmak üzere. Doğal olarak böyle dönemlerde yeni ittifaklar da gündeme gelecektir.
Yorum Gönder