Önce Karakter - Öztin Akgüç

Anadolu Efes-EA7 Milano basketbol maçını TV’de izledikten sonra ertesi gün gazetelerde yorumları okuyorum. Vatan gazetesinde Anadolu Efes’in galebesi yorumlanırken “önce karakter” değerlendirmesi yapılıyordu. Kırk yıldır yazmaya çalıştıklarımın bir özeti idi bu: “Önce karakter ve kişilik”... her türlü üçkâğıdın açıldığı bir ortamda dahi kalıcı başarının, uzun süreli olarak ayakta kalmanın ana koşulu önce karakterdir. Kazip, düzmece, belli çevrelerce şişirilmiş ünlülerin geçici başarılı gözükmelerine bakmayın, uzun sürede herkes tarihteki yerini, tarihin çöplüğündeki hak ettiği yeri alıyor.
Kişi yitirilmekte olan maçta bir kıvılcım, bir ateşleme bekler. Basket maçında bir oyuncunun aşırı direnme gücü ile rakipten top kapması, bloku, smaçı, beklenmeyen bir anda atılan üçlük, bir kıvılcım, bir ateşleme oluyor. Futbol maçında da amatörce formasını ıslatan, koşan, takımı, rengi için çaba harcayan bir oyuncunun gayreti, yenilgiyi kabul etmemesi, haksız hakem kararlarına futboluyla isyanı izleyenleri de, takım arkadaşlarını da ateşleyebiliyor.
Toplum yaşamında da durum farklı değil. Her şeyin bittiğini sandığınız, bu işin sonu geldi diye umutsuzluğa kapıldığınız anda bir kıvılcım parlıyor, bir ışık yanıyor. Halkın Cumhuriyet Bayramı’nı coşkuyla kutlaması, Atatürk’ün ölümünden yetmiş dört yıl geçmesine karşın, Anıtkabir’e dört yüz bini aşkın ziyaretçi... Tüm bunlar umut ışığı yaktı. Bir kıvılcım olur mu beklentisini yarattı. Bence esas umut verici ışık Deniz Feneri davasında suçlanan üç savcının beraat etmelerinden, dava bitiminde yaptıkları açıklamalardan geldi. İşte karakter ve kişiliğin zaferi, “önce karakter” vurgusunun kanıtı diye düşündüm.
Beraat talep eden Yargıtay Cumhuriyet Savcısı Zeki Özcan, yargılanan cumhuriyet savcıları Abdulvahap Yaran, Nadi Türkaslan ve Mehmet Tamöz, beraat kararı veren Yargıtay 11’inci Ceza Dairesi, yargıya güvenin zedelendiği bir dönemde, yargıya güveni tazeledi. Bana ve çevreme gerçekten mutluluk tattırdılar. Türkiye’de kalabalık arasında güvenilir, karakterli, nitelikli kişiler bulmak, gözlemlemek gerçekten bir mutluluk ve umut kaynağı oluyor. Değerli ya da değersiz görülebilir; kendilerine kişisel teşekkürlerimi sunmanın yanı sıra çevremin teşekkürlerini de iletmek isterim.
Tanrı’ya inanan her kul, ilahi adalet, Tanrı’nın adaletini arar. Toplumsal yaşamda aranan adalettir. Yeryüzünde adalet yargıçlar eliyle gerçekleştirilir, dağıtılır. Düzgün bir yaşam, herkesin hak ettiğini alması, insanın insana kul olmaması, insan kişiliğine saygı adaletin gereğidir. Bu nedenle yargıçlık son derece şerefli, onurlu olduğu kadar da sorumluluk taşıyan bir görevdir. Her yargıç kendini Tanrı’nın yeryüzündeki eli gibi hissetmelidir. Cemaatin, tarikatın, partinin, siyasal düzenin yargıcı olamaz, olmamalıdır da. Böyle bir izlenim yaratılıyorsa, gerçek anlamda yargıç yok, sadece o şekilde yaftalananlar var demektir.
Toplumsal yaşamda, “karakterli olun, kişiliğinizi koruyun, onurlu davranın” gibi sözler, cavalacozlaşma sürecinin yaşandığı dönemlerde hikâye gibi gelebilir.
Ancak süreç ne yönde olursa olsun doğrusu budur. Geçici başarılar, yalakalar, iç ve dış odakların şişirdiği şöhretler, TV kanallarının hak etmedikleri etiketleri taşıyan ünlüler yanıltmasın; siz nihai sonuca, arkalarında bıraktıkları izlenimlere bakın.
Bir ülkede kişinin en büyük güvencesi ne ceza kanununun hükümleri, ne anayasa maddeleri ne de kolluk güçleridir. En büyük güvence yargıçlardır. Ankara’da yargıçlar var diyebilmektir. Sayın A. Yaran, Sayın N. Türkaslan, Sayın M. Tamöz, Sayın Z. Özcan ve Yargıtay 11’inci Ceza Dairesi yargıçları bu duyguyu yaşattılar. Sürmesi dileğiyle.