Hastaneden dört kişi, hemen yan taraftaki kafeden yerlerimizi ayırttık. Dört kişinin içinde iki Galatasaraylıyız. Önce biraz bilgilenmek istedim. Bir saate yakın ders aldım. Ama pratik başka. Bakalım kimlere ne garip sorular soracağım, hadi hayırlısı.
Artık inek memesi gibi serum şişelerinden kurtulduğum için kendimi kuşlar kadar özgür hissediyorum. Bazen insanın mutlu olması ne kadar da kolaymış.
Bilgisayarımı, cep telefonumu aldılar, vermiyorlar; bir süre normal hayatımın dışında kalması gerekiyormuş. Bu yazıyı kurşun kalemle, elle yazıyorum. Aklıma Mustafa Balbay ve diğer dostlar geliyor, elle yazmayı nasıl da unutmuşum.
Ama şu insanoğlu çok uyumlu bir varlık, hemen alışıveriyor. Böyle diyorum ama kolum şimdiden yoruldu.
Elle kitap yazan bütün dostlara helal olsun.
Son durum şu: Hastanede doktorundan hemşiresine, hastasından temizlik işçisine herkes ikide bir saate bakıyor. Aksilik bu ya, bugün saat de pek geçmek bilmiyor.
Şans bu ya, hastanenin kütüphanesinde “Futbolu Neden Sevmemeli? Futbolu Neden Sevmeli?” başlıklı bir kitap buldum. Bakın Can Yücel 1999 yılında nasıl bir şiir yazmış:
Gool
Üçdirekli bir kaledir dünya
Sağdan akıyor Erzincan
Ceza sahasına girdi Hasan
Hüseyin’e geçirdi
Ali dokundu topa
Üçdirekli bir kaleyse dünya
Kaleyi bulan toptur ilâh
Şu futboldan illâllah
İllâllah ve resûli
Nâzım Hikmet 1930’da “Şair” şiirinde şöyle diyor:
“...Futbolda eski kurdum
Fenerbahçe’nin forvetleri
mahallede kaydırak oynayan birer piç
kurusuyken ben
En ağır hafbekleri yere vururdum.
Futbolda eski kurdum.
Santıradan alınca pası çakarım.
Hoooooooooooop
5 numro top
Açık ağızından girer golkipin karnına
Bana mahsustur bu vuruş
Futbol potinlerim
kurşun kalemimden öğrendi bu zanaatı!”
Evet zaman geçiyor, bizim de biraz sonra kafeye gitmemiz gerek, bakalım orada neler olacak?
Kafede tam bir saha düzeni hâkim. Ön sıralarda rahat koltuklar, arkalarda sandalyeler, en arkada ayakta duranlar için genişçe bir bölüm. Türbanlı kızlar, kerli ferli amcalar, uzun saçlı marjinal tipler. Ayçekirdeği gözde yiyecek, yerler şimdiden ayçekirdeği kabuklarıyla silme dolmuş.
Hastane arkadaşım, 19 yaşındaki Kıbrıslı Volkan’la yerlerimize oturuyoruz. Volkan Galatasaraylı, ben de. “Bak Volkancığım biz şampiyonuz, diyorum. Çünkü ilahi adalet diye bir şey vardır.” Çekirdeğini çıtlatıp “Güldürme beni Işıl Abla” diyor. Heyecanlı.
Ve maç başlıyor. Kahve sahibi “Herkese hayırlı olsun” diyor. Ben Volkan’a hangi kale bizim diye sorup, seyre koyuluyorum. Ama o hakem ne öyle, baştan sona karizma. Duruşu, bekleyişi... Meğer çok ünlüymüş. İtalyan artistleri gibi.
Serde saflık var ya, ben topun güzel güzel paylaşılacağı, türlü akıl oyunlarının birbirini takip edeceği bir oyun izleyeceğimi sanıyorum. Hayır, bu maç olamaz, bu “çakma bir gladyatör dövüşü”.
Kim kime vurursa, kim kimi bacağından, kasığından daha sıkı vurup yerlere yuvarlarsa...
Maç mı, Çakma
Gladyatör Dövüşü mü?
Top yok ortada. Hakeme bile sinir geldi. 20-25 dakika bu böyle sürüyor. Volkan’a “Bak Fener’in kara derili oyuncusuna, hakem dışarı atacak” diyorum. Birden uzmanlaştım, kara derili oyuncu kırmızı kart yiyip dışarı atılıyor ve çıkarken yaptığı hareketler öyle çocukça ki, bu adam nasıl buralara gelmiş, herkes şaşıp kalıyor.
Oh, neyse ilk yarı bitti. İkinci yarı daha beter bir gladyatör dövüşü. Bir ara karizmatik hakemimiz elinde sarı kart, ilkokul çocuklarını azarlayan bir öğretmen pozunda, Fenerli oyunculara sırayla kart göstermez mi, karizma bir anda silinip gitti.
Uzatmalarda bizim Volkan dışarı çıkıyor; dayanamayacak, ya bir gol yersek?.. Ben de yerimde duramıyorum. Dakikalar geçmek bilmiyor. Oh, hakemin bitiş işareti ve Terim’in gevşeyen yüzü.
Şampiyonuz!
Volkan “Işıl Abla senin ilahi adaletin tuttu” diyor. “Yok be Volkan” diyorum, “bu gece bu şampiyonluk Galatasaray kalecisine çok şey borçlu”.
Kafeden çıkıp ayçekirdeği kabuklarından oluşan küçük dağları aşıp hastaneye dönüyoruz.
Yorum Gönder