Bir arpa boyu yol alamadık .
AKP ise 9 yıllık iktidarı döneminde uyguladığı iç ve dış politikalarla gelmiş geçmiş tüm sağcı yönetimlere rahmet okuttu. Ulusal zenginliklerimiz, birikimlerimiz, kültür değerlerimiz talan edildi. Yağmalandı. Yabancılara peşkeş çekildi. Hukuk siyasallaştırıldı…
Yarı bağımlılıktan tam bağımlılığa geçtik. Ülke bölünme yolunda hızla ilerliyor şimdi…
Peki, Niçin bu durumlara düştük? Niçin uygarlık, özgürlük, insan hakları sıralamasında hep sonlardan birinciyiz?
Niçin yıllarca sömürüldük, ezildik, baskı altında yaşadık. Koyun sürüsü gibi güdüldük? Niçin birileri sırtımızdan milyarları kazanıp, bu dünyada cenneti yaşarken, halkın büyük bir çoğunluğu sefalet, açlık, yoksulluk içerisinde cehennemi yaşıyor?
Yoksa bu ulusun yapısında, mayasında, genlerinde mi vardır tutuculuk, sağcılık, duyarsızlık?
Yoksa bu ülkenin insanları çile çekmekten, aldatılmaktan, sömürülmekten zevk mi alıyor?
Şunu önce, açık ve net olarak belirtelim: Suçlu halk değildir. Suçlu insanlarımız değildir. Suçlu partilerdir. Suçlu, gereği gibi halka öncülük yapamayan politik kadrolardır. Suçlu, halkı afyonlayan Amerikan ve İsrail uşağı medyadır.
Bugüne değin, sol, bir türlü halkla buluşamadı. Halkı yanına çekemedi. Onunla kaynaşamadı. Sorunları onun anlayacağı dilden, elle tutulur, gözle görülür uygulamalarla anlatamadı. İşçilerden, köylülerden, kısaca emekçilerden ve emekçi eylemlerinden genellikle uzak durdu.
Bu nedenle halka güven veremedi. Güven sağlayamadı. Görüşlerine katılalım ya da katılmayalım, ilk kez, sol bir partiyi iktidar olma yoluna sokan, milyonları peşinden sürükleyen lider Bülent Ecevit ‘ti. Burada onun siyasal görüşlerinden çok halka yakınlaşma, halkla bütünleşme yanını ön plana çıkarmak istiyorum.
Günümüzde ise muhalefet partileri, parti başkanları ülkenin ihtiyacına göre politik bir çizgi izlemiyorlar. Belirli bir programları yok. Bir gün önce söyledikleri, bir gün sonra söyledikleri ile çelişiyor. Belirli bir hedefleri yok.
Sanki iktidar olmaya niyetleri de yok. Onlar muhalefeti daha çok sevdiler. Çünkü muhalefette sorun yok. Sorunlara çözüm bulmak yok. Uygulama yok. Sorumluluk yok.
Milletvekilliği maaşı da işliyor. Rahat, huzurlu hayat sürmek dururken sıkıntıya ne gerek var…”
Yukarıda “Suçlu halk değil” demiştim. Bu doğru. Bu doğru ama yapılan yanlışların, ihanetlerin, karşı devrimci eylemlerin “hesabının” sorulmaması da bağışlanamaz bir suçtur. Bunu da vurgulamadan geçmeyelim.
Örneğin, kara çarşaf üzerine niçin CHP rozetinin takıldığını, niçin Fethullah Gülen’lere, tekke ve zaviyelere methiye”ler dizildiğini, niçin bölücülere bölgesel özerklik vaatlerinde bulunulduğunu, niçin üniversitelerde ve devlet dairelerinde türbana göz yumulduğunu, hatta yerleşmesi için öncülük yapıldığını, niçin “Dersim Olayı” bahane edilerek Atatürk’e saldırılar düzenlendiğini, niçin dostumuz Libya’ya savaş gemileri gönderme kararına “evet” denildiğini kimse sormuyor.
Üstüne üstlük, birileri çıkıyor, “Benim başkanım, benim liderim Kılıçdaroğlu’dur”diyor. Bir başkası benim başkanım, benim liderim Baykal’dır, Sarıgül’dür, ben başkanıma toz kondurmam, laf söyletmem” diyor. Sanki başkanlar gökten zembille inmiş gibi…
Laf söyletmiyor. Kendisi de sorgulamıyor. Sorgulayanları da AKP saflarına geçmekle, yani ihanetle suçluyor…
Sözün özü, vatan elden gidiyor, biz önce vatanımıza sahip çıkalım. Ordumuza sahip çıkalım. Mustafa Kemal Atatürk’ün “İstiklali Tam”, yani tam bağımsızlık ilkesine, Altı Ok’una, 1923 Devrimine, onuruna sahip çıkalım…
İlkeli davranalım.
Tıbbiyeli İhsan gibi gerçekleri savunalım ve yeri geldiğinde isyan etmesini, hesap sormasını da bilelim.
SİVAS Kongresi‘ne arkadaşları adına İstanbul’dan delege olarak katılan Hikmet adlı askeri tıp öğrencisi “manda” tartışmalarının yapıldığı bir sırada söz alarak, Mustafa Kemal Paşa‘ya hitaben şu konuşmayı yapmıştı:
”Paşam! Delegesi bulunduğum tıbbiye, bağımsızlık savaşımızı başarmak için açtığınız çalışmalara katılmak üzere beni gönderdi. Amerikan mandasını kabul edemem. Kongre bu yolda bir karar verecek olsa bile, bunlar kim olursa olsun, bütün gücümüzle karşı çıkarız. Varsayalım ki, Amerikan mandasını siz de onayladınız. Size de karşı geliriz. Sizi kurtarıcı değil, batı’cı sayarız. Tel’in ederiz.”
Mustafa Kemal Paşa da bu sözler karşısında çok duygulanıp “Arkadaşlar, gençliğe bakın! Türk Milletinin taşıdığı asil kanın ifadesine dikkat edin. Çocuğum kaygılanma; gençliğimiz ile övünüyorum. Parolamız tekdir ve değişmez: Ya istiklâl ya ölüm” diyordu…
Zaman, “Gökten ne yağarsa yağsın, yerin kabul etmesi” zamanı değildir. Zaman parti önderlerini ve yöneticilerini ilahlaştırıp, her dediğine baş sallama, “evet” deme zamanı değildir.
Kıvırtmanın, soytarılığın, particilik oyunları oynamanın zamanı hiç değildir. Zaman mücadele zamanıdır. Eleştirme, gerçekleri söyleme, Atatürk çizgisinden sapanları, saptıranları, ihanetleri ortaya dökme zamanıdır.
Ulusal kurtuluş savaşımız yeniden başlamıştır.
Zaman, “Ya istiklal, ya ölüm” diye haykırma zamanıdır…
Ali Eralp
Yorum Gönder