Birçok kanalı ve yayın organını mümkün olduğunca dikkatle izlemeye çalıştım, hem düş kırıklığına uğradım hem de bir kadim dostum ve Cumhuriyet yazarı dolayısıyla onur duydum.
Batı genelde, 11 Eylül’ü “Batı merkezci” bakış açısıyla değerlendirirken, kimi noktaları ıskaladı.
Taliban tartışmaların odağındaki konulardan biriydi. Ama ABD tarafından kurulduğu, “Le Monde”un çizeri Plantu dışında çok kimse tarafından hiç anımsanmadı.
Dünya Ticaret Merkezi’nin vurulmasından sonra, Amerikan politikasında meydana gelen değişiklikler anlatıldı ve savunuldu. Ama çok kişi, “Neo -Con”ların bu yeni saldırgan politikalarının ana hatlarının daha Clinton iktidardayken, İkiz Kuleler saldırısından çok önce çizildiğini, planları içeren raporların Geoge W. Bush’un selefinin masasına konduğunu nedense görmezden geldiler; tıpkı, Bin Ladin ile Bush aileleri arasındaki yakın ilişki, silah ve petrol şirketleriyle Bush yönetimi arasındaki çıkar birlikteliği konusunun hiç gündeme gelmemiş olması gibi…
***
Nihayet ABD’nin gelecekteki en büyük düşmanının terör ve gayri muayyen savaş olacağı konusunun 20. yüzyılın dördüncü çeyreğinin ortalarından itibaren belli olduğunu ve Washington’ın politikalarını bunun üzerine bina ettiğini de herkes unutmuş göründü; tıpkı, terörist şüphesiyle yakalananlara yapılan işkenceler gibi…
Tabii on yıl önceye, “Batı merkezci” bir açıdan bakınca, bugünkü gelişmeleri de yanlış değerlendirmek kaçınılmaz oluyor.
Nitekim 11 Eylül üzerine bir de kitap yazmış olan Fransız araştırmacı yazar Dominique Simonet, 11 Eylül’den 10 yıl sonra patlak veren ve pek art niyetli bir şekilde “Arap Baharı” olarak adlandırılan gelişmelerin, Arap ülkelerinde Batı tipi toplumlar oluşturmaya yönelik olduğu safsatasını fütursuzca ileri sürebildi.
11 Eylül olayları bütün kanallarda gün boyu en ince ayrıntılarına kadar didik didik edilerek anlatıldı.
Ama kimse, yükselen terörün ardındaki nedenleri, dünyanın itilmiş kakılmışlarının ruh hallerini dile getirmeye tenezzül etmedi, Filistinlileri anan olmadı.
New York’tan dünyaya naklen verilen “Ground Zero”daki törende, 11 Eylül 2001’de ölenlerin adları teker teker okundu da, Irak’ta ölenlerin adları ağza bile alınmadı.
***
Bu arada, geçmişte, zaman zaman benim de katıldığım, “Fransız TV 5 Monde” kanalının, Paris’teki yabancı gazetecilerin yer aldığı “Kiosk” programında gazetemiz yazarı Mine Kırıkkanat’ın çok güzel konuşmasını, hem kendisinin bir dostu, hem bir Türk gazetecisi hem de bir Cumhuriyet mensubu olarak, onur duyarak izledim.
Programın animatörü, Philippe Dessaint’nin sorusuna Mine Kırıkkanat, “Türklerin olayı büyük şaşkınlıkla karşıladıklarını, çünkü, olayın onuncu yıldönümünde, terörist bir suikastın ABD’deki kurbanlarının hayatları için gösterilen saygıdeğer tepkinin, aynı şekilde terörist bir savaşın masum kurbanı Iraklılar için de gösterilmiş olmasını Türk halkının beklediğini” çok yerinde bir şekilde anlattı.
Burada şaşırtıcı olan, Lübnanlı gazeteci Antoine Sfeir’in Irak savaşının meşruiyetini savunmaya kalkmasıydı. Neyse ki programın animatörü, dostum Philippe Dessaint, Afganistan konusunda BM kararı olmasına karşın, Irak konusunda olmadığını hatırlatarak, bu müdahalenin meşru olmadığını vurguladı.
Mine ABD’ye karşı duyulan ve yıllar içinde hiç de azalmamış olan öfkede Filistin davasının rolünü de vurgulamayı unutmadı.
Kısacası, 11 Eylül 2011 günü yapılan yayınlarda, Batı ve Fransa genellikle 2001 olayını doğru okuyamadı. Benim tanık olduğum yazılarda, tek doğru tanıyı bir Türk gazeteci dostumun koymuş olması çok sevindiriciydi.
Bu doğru tanının nedeni ise, Mine’nin olaylara bölge halkının gözlüğüyle bakmasıydı.
Ama Lübnanlı Antoine Sfeir örneğinde görüldüğü gibi, bunu her zaman bölge gazetecileri de başaramayabilip, Batı gözlüğüne başvurabiliyorlar. Ne yazık!
Ali Sirmen/Cumhuriyet
Yorum Gönder