Bugün Silivri’de “Ergenekon Davası”nın duruşmasında olacağız; geçen cuma günüyse Çağlayan’da “Odatv Davası”nın “14.” duruşmasındaydık.
Çağlayan’daki Adalet Sarayı’nın ana kapısından içeri girildiğinde, insanı karşılayan sağlı sollu dev boyuttaki iki yontuda (heykel) daha önce pek dikkatimi çekmeyen bir görüntünün bu kez ayrımına vardım.
“Antikçağ”dan bu yana elinde terazisi, kılıcı ile “adalet”i simgeleyen bu iki kadın yontusunun ayakları dibinde ezilen birer “yılan” vardı; bu yılanın toplumdaki kötülüklerin, adaletsizliklerin, haksızlıkların, kısacası “suç”un simgesi olduğu bilinir.
Merdivenlerden üst katlara çıkarken “adalet”in “yılan”ın başını nasıl ezdiği daha iyi görülüyor.
O cuma günü de duruşma salonunun önü yine doluydu; kapısının açılmasını beklerken davanın tutuksuz sanıklarından “Barış Terkoğlu”nu görür gibi oldum, “13” sanıktan biri; bir yıldır tutukluydu, iki aydır dışarıda; o da savunmasını bu salonda yapmıştı öteki sanık arkadaşları gibi.
Bilmem ki anımsanır mı? Teğmen M. Ali Çelebi’nin “Adli Emniyet”te, “adalet”in güvencesindeki cep telefonuna, “Hizbut-Tahrir” örgütünün “139” üyesinin telefonu yüklenmişti; bunlar “delil” sayılarak yargılanıyordu Çelebi; gazeteci “Barış” da bunu haberleştirmişti...
Ne ki burada şöyle bir durum vardı; “suç”u yani “yılan”ı yaratan da, onu “ezecek” olan da “adalet”in ta “kendisi”ydi; bir bakıma “suç”un simgesiyle “adalet” simgesi sarmaş dolaştı ve bu durumun ortalara “dökülmesi” istenmezdi kuşkusuz...
Çok bekletmediler; parmaklıklar yol verdi; salona alındık; duruşma başladı. Davanın tutuklu üç sanığı: Soner Yalçın, Hanefi Avcı, Yalçın Küçük savunma yapacaklardı; ilk konuşmayı Emniyet’in eski İstihbarat Müdürü H. Avcı yaptı.
Bilgisayarlara, sahibinin ruhu bile duymadan yapılan “virüs saldırıları”nın ne denli kolay olduğunu “bir bir” değil -bir bakıma- “molekül molekül” anlattı; gerek “kürsü”dekilerin gerek salonda bulunanların tümünün anlayacağı bir “dil”le.
Sonunda; bu “saldırıların”, “savcılık” tarafından sorgulanmasını, bu “tertib”i yapan “failler”in bulunması gerektiğini üstüne basa basa vurguladı. Dahası, açıkça: “Ben buradan suç duyurusunda bulunuyorum!” dedi.
Bu konu gerek “Balyoz” gerekse “Ergenekon” adı altında toplanan davaların, “dört yıl”ı aşkın bir süredir ortaya konup konup ama hiç ele alınmayan “can” noktalarından biri.
Diyorum ki, “bu durumu” yine “ilk” örneğe dönerek anımsayalım. Teğmen Çelebi’nin cep telefonuna “139” numara yüklendiğini sonunda “Emniyet” kabul etmek zorunda kaldı; “sehven” olmuş, dedi.
Peki bu “sehven”i “yapan/yapanlar” ve bunların “amir/amirleri” kimlerdi? “Emniyet”in hangi bölümüydü? Nasıl bir tutum sergilenmişti? Kamuoyu bu konuda ilgili “makam”ca bilgilendirilmiş miydi? “Yanıtlar”ın “Hayır!” olduğunu biliyoruz.
“Benzer” bir durum başka ülkelerde söz konusu olduğunda “nasıl bir yol izleniyor” diye sorulursa, en son örneklerden birini, “Mısır”dan bir örneği anımsayalım derim. Geçen hafta bir okul aracına hızla gelen tren çarpmış, “49 öğrenci” ölmüştü; yapılan “sorgulama” günü gününe basında yer aldı; sonunda ilgili Bakan”ın “istifa” ettiği, Mısır “halk”ına ve “dünya”ya duyuruldu.
Bu “istifa”da, “görev sorumluluğu” dışında -belki de onu aşan- “vicdani sorumluluk”, kısaca “insan” oluşun da payı olduğuna Mısır basınında değinildiğinden uluslararası medyada da söz edildi...
H. Avcı da böyle bir “sorgulama” yapılmasının gerektiğini söylüyor; ama görülüyor ki Türkiye’deki “adalet”, “yılan”ı yaratanların üzerine gidemiyor; böyle olunca da “yılan”, “adalet”i “zehir”liyor, onu adım adım yok ediyor, kuşkusuz “Hukuk Devlet”i oluşu da...
Duruşmada ikinci konuşmacı değerli gazeteci-yazar Soner Yalçın savunmasını yaparken, az önce sözü edilen “insansal boyut”un bu davada nasıl çiğnendiğine değindi.
Çünkü “Mahkeme”; sanıklardan gazeteci “Müyesser Yıldız”ın bilgisayarında işlem yapan “İlim” adlı kullanıcıya ilişkin soru sormuş “TÜBİTAK”a; S. Yalçın, “O sorudaki İlim, M. Yıldız’ın oğlu ‘İlim Uğur’!” dedikten sonra -haklı olarak- üzgün bir sesle: “Çocuklarımızı karıştırmayın! Biz bittik de sıra çocuklarımıza mı geldi? Ne istiyorsunuz bizden? Neden herkes bize düşman? Hiç lehimize bir şey yok mu?” diye art arda sordu... Her iki kürsüdekiler de duydular mı acaba? Pek sanmam. Onlar, önlerindeki bilgisayarlarıyla “baş başa”ydılar...
“Odatv Davası” da, hukuk öğrencileri için “ders”ten öte “ibretlik” bir “hukuksal olay”! Kesinlikle bu “olay”a “tanık” olunmalı...
Yorum Gönder