Gençliği ve gençleri sevmediğim, halkın sözde erdemlerine inanmadığım için değil, böyle konuşanlara güven duymadığım için.
Hele bu işe beni de karıştırdıklarında iyice çileden çıkarım: Ana ve baba tarafından köylü kökenli yoksul bir aile; on yaşından
itibaren kebapçıda çıkarlık,
kahvede garsonluk, simitçilik, iplik ve dokuma fabrikasında işçilik; 18 yaşından sonra maliyede veraset masası memurluğu ve kütüphanecilik;
ardından yüksek öğrenim,
Sandıklı ve Çine’de ortaokul, Aydın ve Muğla’da lise öğretmenliği; bunların arasında Fransa’da tamamlayıcı öğrenim; daha sonra TRT ve TRT
televizyonu; 45 yaşında zorla ve zorunlu emeklilik;
kimse iş vermediği için evde 7-8 yıl kitap çevirmenliği; yayınevlerinde 10 yıl editörlük ve yöneticilik; 12 yıl Hürriyet gazetesi yazarlığı ve
şimdi Aydınlık’ta yazarlık… Bunlara koşut olarak, Demokrat Parti’nin iktidara gelişi, 27 Mayıs, Talat Aydemir’in iki başarısız darbe girişimi,
12 Mart ve gözaltı, 12 Eylül ve emekliye sevk… Halkı tanımıyormuşum, gençliğe güvenmiyormuşum! Gidin başımdan, attırmayın tepemi!
Eşşek adam olur
Böyle bir hayatı eşşek bile yaşasa adam olur!
Bu nedenle halkın sahtekarlık ve iki yüzlülüğünü bana erdem gibi kazıklamaya kalkıştıkları zaman tepem atar.
Gençliğimde benimle arkadaşlık yapanlar ; beni Hürriyet gazetesinde izleyenler, kitaplarımı okuyanlar gayet iyi bilirler:
Halk benim için ”kutsal” değildir, olmayan ”halk iradesi” de kutsal ve yanılmaz değildir.
Gençliğe özel bir sempatim yoktur.Ne zaman gençlik övgüsü yapılsa , aklımı Paul Nizan’ın ‘‘Ben de yirmi yaşımda oldum hayatın en güzel döneminin
yirmili yaşlar olduğunu söyleyenin ağzını yırtarım” cümlesi gelir..
Paul Nizan dedim de aklıma geldi.Nizan’ın ”’Fesat’(2.baskı Telos yayınları) adlı romanını okumanızı salık vereceğim.Atilla İlhan ,
Bilgi Yayınlarını yönetirken ”Sana bir roman çevirtmek istiyorum” demişti.
1974 yılında.Ben de ”Paul Nizan’ın Fesat’ını mı çevirmemi istiyorsun ?” diye sormuştum . Çok şaşırmıştı.
”Fesat” , işçi sınıfından habersiz , işçi sınıfı istemeden devrim yapmak isteyen ,önderlik heveslisi burjuva gençlerinin
trajikomik öyküsünü anlatır.
Atilla İlhan ve ben , döneminde Marksist acilci-devrimci burjuva gençlerinin yüzüne ayna tutmak istemiştik .
Bu gençlerin Cengiz Çandar gibi birkaçı , şu anda basında ”müflis entelektüel” kimlikleriyle kalem oynatıyorlar.
Bir genç dahinin zırvaları
Hürriyet gazetesinde yazdığım yıllarda bana ders vermek isteyen bir genç bilgeçle ilgili yayınlanmış bir kaç satır :
[''Torunun yaşında olduğunu yazan bir genç , gazete yazarımın halktan kopuk olduklarını ileri sürüyor. Ona ve benzerine göre :
AKP seçimi kazandığı için halkı tanıyor , ama seçimi kaybedenler halkı tanımıyor: Seçimi kaybedenler belki halkı AKP'den daha iyi tanıyorlar, ama
AKP kadar seçmeni baştan çıkartmıyorlar , halkın gözünü AKP kadar külleyemiyorlar .
Genç bilgiç seçimlerin sonuçlarından dirhem anlamadığını söylüyor ve özeleştiri yapmamı öneriyor.Ona göre, biraz gözümü açsam Türkiye'nin laiklik ,
Kürtçülük gibi sorunu olmadığını anlayacakmışım.
Genç bilgeçe İslamcı ve Kürtçü telikesinin olup olmadığını annlamak için birkaç kitap okumasını tavsiye edeceğim.
Hele Devrim Yasaları'nın çıkartıldığı dönemi anlatan bir kaç kitap okumasını öneririm .
Biri şu: Ferit İlsever . ''Cumhuriyet Devrimi Kanunu'' (Kaynak Yayınları) Tarık Zafer Tunaya'nın '' İslamcılık Cereyanı I,II, II''kitabınıda....
Torunum yaşlarındaki genç dahiye hayattan öğrendiğim bir geçrği emanet edeceğim : Beyin , pankreas salgı yapmaz , yani bilgi salgılamaz.
Beyin aküye benzer, doldurulması gerekir.'']
Halk ve seçim sistemi
”Demokrasi halkın kendi kendini yönetmesi olarak tanımlandığına göre , ” halk” nedir , kimlerden oluşur(…) Öte yandan yanıltlaması gereken bir
başka soruda ”milli irade”(…) Uluslar arası ilişkiler söz konusu olduğunda ‘milli irade ‘ ve ‘ egemenliğin halkta olması’ ne anlama gelmektedir,
geçerliliği kalmakta mıdır, başka bir deyişle , kurumsal olarak bile halk kendi kendini yönetmekte midir?”
(Çetin Yetkin,Antidemokrasizm , Gürer Yayınları, S.29)
Mümkünse , 21 Eylül 2012 tarihinde yayınlanan ‘Demokrasisiz Demokrasi” başlıklı yazımı bir kez daha okuyun.
Seçim soruçlarına bakarak ukalalık ve terbiyesizlik yaparlar kestirmeden söyleyeceğim : Seçim değil seçim sistemi önemlidir; herhangi
bir seçim kendiliğinden demokratik olması için sistemin demokratik olması gerekir.
Demokrat Parti’yi iktidara getiren 14 Mayıs 1950 seçimlerinde DP toplam olarak 4.241. 393 (% 53.38) CHP ise 3.176.561 (%39.9) oy almıştı.
Ama DP 393 , CHP 69 milletvekilliği kazandı.Seçimde ”çoğunluk sistemi” uygulanmıştı 1957 çimi ”nısbi temsil ” sistemine göre yapılsaydı,
27 Mayıs olur muydu?
%10 seçim barajı kalkmadan AKP’nin halkın nabzını tuttuğu palavrasının foyası ortaya çıkmaz.Hele Türkiye İşçi Partisi’nin (TİP)
276.bin 101 ol sayısı %2.96 oy oranı ile 14 milletvekili kazandığı 1965 genel seçiminin ”Ulusal Artık’‘ seçim sistemi uygulansın , halka durmadan
yalan söyleyen , din sömürüsü yapan AKP ortalıkya hindi gibi kabara kabara gezebiliyor mu?
Bu soruya inandırıcı yanıt vermeden yapılan her türlü AKP yağcılığı sadece mide bulandırır .
Bre ahmaklar , demokrasilerde halkın nabzı bir tane degildir, çoktur! Halkın tek nabızlı olduğu yönetim tarzına diktatorya denir!
Yorum Gönder