Batı, 1919’larda, 20’lerde beceremediğini bugün, 21. Yüzyılın Vahdettin’leri, Damat Ferit’leri, BOP eşbaşkanları ile yapmaya çalışıyor. Mustafa Kemal karşısında onarılmaz yenilgiye düşenler, o yılların öcünü almaya, Türkiye Cumhuriyetini yok etmeye bugün yeniden heveslendiler.
Çok endişe verici, çok tedirgin edici, çok tehlikeli bir ortamdan geçiyoruz.
Türkiye Cumhuriyeti büyük bir kuşatma altındadır bugün. Amerika’sı, Avrupa’sı, dincisi, PKK’lısı candan, sıkı bir işbirliği içerisinde, dört koldan saldırıya geçmiş, tüm güçleri ile yüklenmektedirler. Savaş alanı cumhuriyettir; Cumhuriyet ideolojisidir, Cumhuriyet ekonomisidir.
Ulusal ekonomi, ulusal kültür, ulusal politika, ulusal olan ne varsa; yerle bir ediliyor. Tıpkı bir devenin zücaciye dükkânına girmesi gibi… Türkiye bir kaos, bir kargaşa ortamına itilmiş. Her şey paramparça, her şey darmadağın…
Cumhuriyetimize, ulusal varlığımıza, üniter yapımıza son verilmek isteniyor.
1950’lerde başlayan “Küçük Amerika” olma sevdası sonunda Evren’lerle, Özal’larla, Tayyip’lerle Türkiye’yi ABD ve AB kapısına getirip bağladı.
Devlet dairelerinde şimdi cemaatin borusu ötmekte… AKP’ye, AKP’nin isteklerine karşı çıkanlar, boyun eğmeyenler soluğu kapı dışında almaktadırlar…
Ağaların, beylerin sözü artık sadece köylerde değil, kentlerde de geçmektedir. Yargı siyasallaşmış, iktidarın yandaş bir kuruluşuna dönüşmüştür. Hak hukuk hak getire!..
Demokrasinin D’si yoktur ülkemizde. Üç, dört yıldan bu yana yurtseverler içeride, esir alınmış, rehin alınmış durumdadırlar. Ama bebek katilleri, bölücüler el üstünde tutulmakta, artık muhalefet yöneticileri de teröristlere başsağlığına gitmektedirler.
Ne yazık ki bu kötü gidişe dur diyecek gerçek bir muhalefet de gözükmüyor ortalarda. O da “Özgürlük, sivilleşme” adı altında küresel emperyalizmin ideolojisi olan neoliberal rüzgârlara kaptırmış kendisini, gidiyor. Şimdi “Değişim” kavramının şemsiyesi altında herkes, “Cumhuriyet yıkıcılığı” yapıyor.
Cumhuriyeti korumak, kollamak, yıkılmasına engel olmak, Kurtuluş Savaşında olduğu gibi yine yiğit halkımıza düşmektedir. Orduyu da, yargıyı da onlar kurtaracaktır.
İstanbul’un yabancılar tarafından alınmasından sonra 1919-1920 yıllarında emekli generaller, profesörler, milletvekilleri, valiler, gazeteciler ve ordu komutanlarının bir İngiliz sömürgesi olan Malta’ya sürgün edilmeleri Kurtuluş Savaşını nasıl durduramadıysa; Ergenekon’lar, Silivri Zindanları da “tam bağımsızlık” mücadelesini durduramayacaktır.
Çünkü bir devrimci için yılın her ayı, her haftası, her günü, her dakikası mücadele ve propaganda zamanıdır. Direnme, savaşma zamanıdır.
Aydınlara düşen en büyük görev bugün sessiz, tepkisiz, suskun toplulukları harekete geçirebilmek, tarafsızları kazanmak, halkın bilinçlenmesine, gerçekleri görmesine yardımcı olmak, onları demokratik eylemlere, direnişlere hazırlamaktır. Ulusal birlik ve beraberlik temelinde yılmadan, usanmadan, her gün yeni bir dirençle yeni bir güne başlamaktır.
Aydınlara düşen en büyük görev bugün, Türkiye’yi parçalamak isteyen tertip ve tertipçilerin karşısında ulusal çizgide birleşip bütünleşerek bir güç, bir varlık olduğunu göstermektir.
Ne demişti İsmet Paşa, “Arkadaşlar, bir ülkede namus sahipleri, en az şer ehli, yani namussuzlar kadar cesur olmadıkça, o memleket mutlaka batar!”
Ulusalcı örgütler ne kadar güçlenir, gelişir, büyürse işbirlikçilerin yüreğine o kadar korku salar. Hatta böyle güçlü ulusal bir cephenin oluşumu karşısında muhalefet de kendine bir çeki düzen vermek zorunda kalacaktır.
Vakit daralmaktadır. Tüm yurtseverleri, ulusalcıları, tam bağımsızlık yanlılarını göreve çağırıyoruz. İhanet çeteleri karşısında onların da bir güç olduğunu gösterme zamanı gelmiştir, geçmektedir.
“Namuslular da en az namussuzlar kadar cesur olmak zorundadırlar.
Ey yurtseverler, ey ehli vatan haydi, görev başına…
Ali Eralp
Yorum Gönder