Bunu söylemekle yetinip daha derin düşünmezse, fena.
Özellikle, her iki soru da “hemen” diye başlayarak yanıtlanıyor ve iki taraf da bununla yetiniyorsa.
Memur-amir ikilisinin birlikte ve karşılıklı tutumlarını iyi irdelemek, şu sıra neden önem kazanmış sayılmalıdır?
Çünkü, Fransa Millet Meclisi’nden geçip Senato’da yasalaşmak üzere olan bir teklif dolayısıyla Türk resmi makamlarınca sergilenen tepkiler diplomasimizin ününe zarar vermeye başlıyor da ondan.
Fazla zarar vermeden durdurulması ve onarılması gereken bir ulusal sorunla karşı karşıyayız: Devletin en yüksek makamlarında bulunanlar dıştaki münasebetsizliklere tepki göstermek isterken pek doğru, haklı ve yararlı sayılamayacak tutumlar takınmakta ya da sağlam, inandırıcı ve etkili denemeyecek sözler sarf etmekteler.
Örneğin Sayın Gül, “Sarkozi’yle konuşmak istedim, telefona çıkmadı” dedi. Bir devlet başkanının böyle konuşması doğru oldu mu? Elbet, Fransa parlamentosunun bir kanadında olup bitenin, daha doğrusu, başlayıp kolay bitmeyecek olan bu yanlış adımın arkasında devlet başkanı Ekselans Sarkozi’nin bulunduğu çok belli; yapılanların ancak Fransızcanın “pusillanime” sıfatıyla ifade edilebilecek kişisel ve küçük hesaplardan kaynaklandığı da besbelli. Şimdi, böyle bir durumda, Dışişleri’ndeki usta diplomatlarının kaleminden çıkan ve aslında her şeyi kibarca ifade eden bir Çankaya açıklaması yapmak varken, karşıdaki Ekselans’a telefon açmama “zevk”i vermek ve hele bunu kendi resmi ağzımıyla dünyaya duyurmak çok mu iyi olmuştur?
Aynı kapsamda, Sayın Erdoğan’ın, bu kez de Osmanlı Sultanı’ndan Frenk Kralı’na yazılan ve fazlasıyla ünlü olan bir mektubu yüzlerce yıl sonra gündeme getirmesi pek mi yerine oturmuştur? O konuda, deneyimli memurlar “Efendilik bizde kalsın” anlamına gelen ve utandırmak isteneni sahiden utandıracak birkaç sözü Sayın Başbakan’a önerebilirlerdi. Ara sıra, daha doğru ve daha yerinde olanı önerme cesaretini memura vermek de amirlik görevlerinden sayılsa bu ülke daha iyi yönetilmez mi?
Mümtaz Soysal/Cumhuriyet
Yorum Gönder