Onlar Hep Benimle! - Oktay Akbal

Birinin elinde süpürge sopası. Biri ellerini başına dayamış. Biri de derin bir düşüncede…
Üç şair!.. Metin Altıok, Behçet Aysan ve Uğur Kaynar…
Sivas’taki otelin merdivenlerinde. Biri önde, ikisi arkada. Bekliyorlar, her an çarpışmaya hazır. Her an! Kurtuluşu mu, yoksa ölümü mü?

***

“Uçun denize/Deniz kuşları/Gece kuşları/Rüzgârın keyfe değer kuşları/Sizin için yakacak/kırk vasati çöpten başka ateşi kalmayan/şu genel meyhanenin/genetik sarhoşları/son sigaralarınız da benden/Artık ölebilirsiniz.
Tanyerlerim ağrıyor/Çürük ay rengi çarpıyor geceyi/Şiir cinatına biniyor/Ben giderayak.”
Uğur Kaynar önceden mi sezmiş, bilerek mi gitmiş Sivas’a? Şiirler bir öncüdür, bir sezgidir, bir uyarıdır. Genç ozan Kaynar, Sivas’taki otelin merdivenlerinde bu şiirin sonrasını mı düşlüyor?
***
“Kırılınca bir büyük ayna/şarkılar da yarım kaldı/büyü bozuldu/durdu saatler/suda suretimiz asılı kaldı./Yoktu şehirler gezdim ülkeler/düşlerim sahipsiz kaldı/ve şimdi kimbilir nerdeler/gül güle değdi sahipsiz kaldı/ anıları öğütür değirmenler/bir aşk söyleyin ki bana/daha başlarken ölmedeler/
kırılınca bir büyük ayna/aşk bitti şarkılar yarım.”
Doktordu, yazardı, şairdi Behçet Aysan. Sivas’taki yanan merdivenlerde bir aynada kendini mi görüyordu, yakınındaki bir yabancının yaklaştığını mı? Ellerini birleştirmişti, niçin? Karşı koymak, savunmak, yaşamak için. Yaşam bir aynadaydı. Mısraların büyücülüğünde…
***
“Yıkıcılar geldiler miydi? Bir kıpırtı vardı şakaklarında/Yıkıcılar geldiler/çatıdan başladılar/ Kiremitleri topladılar birer birer/ Tahtaları söktüler, kanırtıp çivileri/Ellerinde keserler”
Sokak çılgınlaşmış! Ateş duvarları aşmış! Dumanlar bulutlar gibi. Soluk almak? O da yok. Kaçan kaçsın. Nereye? Şairler merdivenin basamaklarında. Bekliyorlar. Bir kurtuluş anını. Yok, gelmiyor, gelmeyecek. Şiirler geçiyor, sözcükler dağılmıyor, şiir olup diriliyorlar bir bir…
Metin Altıok, felsefeci, şair, yazar; bir yıkılışın önünde duyuyor kendi sesini “yıkıcılar geldiler/yıktılar bütün duvarları/Yalnız temel kaldı geriye ve birkaç tuğla kırığı/iş araçlarında artık/Bir canavar ağzıyla deşmek için toprağı/Ve temizleyecekler kazılan yerlerde/Bizden kalan balçığı”
***
O resim hep karşımda. Behçet Aysan, Uğur Kaynar ve Metin Altıok… Benim ölümsüz şairlerim, dostlarım, arkadaşlarım! Yok mular artık? Çekip gittiler mi azgın bir fırtınanın kanatlarında! Şiirlerin sonsuzlaştığı bir yerlere…
Ben onlarlayım. Onlar benimle. Hep bakışıyoruz karşılıklı.

Oktay Akbal/Cumhuriyet