Nöbetleşe gidip sevdiler ve iyi olduğunu görüp birbirlerine fısıldadılar.
Adını da koydular:
“Yetim...”
O akşam yemeğinde bütün çocuklar, hiçbir zaman içmedikleri sütlerini bitirmişlerdi. Nöbetçi öğretmen şaşırırken, sütlerin toplandığı sürahi Yetim’in kulübesine gitmişti bile...
*
Yetim biraz büyüdü...
Yasağı biliyormuş gibi ağaçların arasındaki duvar kavuğundan fazla uzaklaşmıyor, sadece kafasını uzatıp çocukları seyrediyor, onlar yaklaşınca deliler gibi seviniyordu.
O günlerde yemekhane görevlileri çocukların köftelerini de sonuna kadar yiyip bitirdiklerini fark ettiler.
Ertesi gün için de “Çok canımız istiyor” diye yine köfte istiyorlardı...
*
Yetim güzel bir köpek oldu...
İpek gibi sapsarı tüyleri, siyah gözleri, dimdik kulakları vardı...
Gece yatakhanede çocuklar birbirlerine köpek hikâyeleri anlatıyorlar, kompozisyon derslerinde duygulu köpek şiirleri yazıyorlardı...
O derste resim öğretmeni bir şey gördü:
Bütün çocuklar sarı tüylü, siyah gözlü bir köpeğin resmini yapmışlardı...
*
Ama Yetim ve yetimler öğrendiler ki dünya her zaman güzel değil...
Yetim, sen git müdürün arabasına havla... Tüm bunları öğrenen Ankara Barosu avukatlarından Kumru Kılıçoğlu yetişmeden, barınaktan belediye ekipleri geldi o gün... Onu duvar kovuğuna sıkıştırıp yakaladılar. Çocukların ağlayışları arasında Yetim’i alıp kafesli bir kamyonete koydular... Çocuklar gözlerini sildikleri mendilleri, onun gidişini görmemek için yüzlerine kapatırken, Yetim dönüp dönüp baktı onlara...
O gece ne sütler içildi...
Ne köfteleri yedi çocuklar...
Okulun koridorundaki panoda sarı bir köpeğin resimleri bir süre kaldı...
*
Sevgi; bir incir çekirdeği gibi, bazen en sert duvar kovuklarında yeşerir...
Bırakmıyorsunuz büyüsün...
Yorum Gönder