Haber Güncel

Paralel devlet savaşları, kumpas itirafları, dünün yargısız infazcılarının “darbecileri, Ergenekoncuları”  kurtarma telaşı... Adeta bir mucize, bir sihirli dokunuşla herkesin birden bire “hidayete”  ermesi... Galiba “kumpasın”,  “manidar zamanlamanın” âlâsına düşürülüyoruz!..

Günlerdir “paralel devlet”  savaşlarına kaptırmış giderken, etrafımızda olanlara dikkat çekmeye, Türkiye’nin İran ve 2015’e göre dizayn edildiğini anlatmaya çalışıyorum. Kıbrıs, Irak, Suriye, Akdeniz, Ege... “Kırmızı çizgi”  mizgi kalmadı. Nihayet “Ermeni soykırım”  iftirası...

Ermeni isyanlarının babası Fransa’nın Cumhurbaşkanı Hollande bir koşu geldi, Cumhurbaşkanı Gül’ün gözünün içine baka baka, “soykırım”  iftirasını sahiplendi. Lâkin Gül MHP Grup Başkanvekili Yusuf Halaçoğlu’nun vurguladığı gibi, “Önce siz Ermenilere Fransız üniforması giydirip, katliam yaptırdığınız için özür dileyin”  bile diyemedi.     

Hollande gitti, iktidarın “paralel ortağı”  teröristbaşının yazdığı mektup piyasaya sürüldü. Teröristbaşı, kelimesi kelimesine şunları söylüyor:

“Ermeni halkının içine düşürüldüğü durum tam bir soykırım gerçeğidir. Türkiye Cumhuriyeti'nin de bu olgunlukla meseleye yaklaşması ve bu acılı tarihle yüzleşmesi kaçınılmazdır.”

Teröristbaşının yazdığı mektupla AKP’nin ne alakâsı mı var? Ülkeyi beraber yönetmiyorlar mı? Teröristbaşı ne isterse yapmıyorlar mı? Teröristbaşı, “AKP’ye darbeyi ben durdurdum, Erdoğan’ı ben kurtardım”  demiyor mu?

Bitmedi. O mektubu Adalet Bakanlığı görmüş, ilgili yerlere ulaştırılmasına ve yayınlanmasına izin vermişse, bunun anlamı nedir? Teröristbaşının “Ermeni soykırım”  iftirasını en hafif ifadeyle "mâkul"  karşılamak değil midir?

Böylesi önemli bir konu, “Teröristbaşının da fikir özgürlüğü var"  diye geçiştirilebilir mi?

                       -Washington’daki Buluşma-

Teröristbaşının “soykırım”  mektubuyla, devlet bağlantısını anlatmadan önce önemli bir buluşmayı hatırlatalım:

Daha “paralel devlet”  savaşları başlamamış, o günlerde ülke “türban”a dolanmıştı. BDP eşbaşkanı Selahattin Demirtaş başkanlığında bir heyet Ekim ayı sonlarında “Suriye Kürdistanı”nı görüşmek için Washington’a gitti. Bu arada azılı Türkiye düşmanı Ermeni teşkilâtı ANCA’nın bürosuna da uğrayıp, “Ermeni-Kürt ortaklığını geliştirme imkânlarını, Batı Ermenistan ve Kürdistan’ın demokratik hedeflerini”  konuştular.

O günlerde şunu yazdım:

“Soykırımcı ‘Büyük Ermenistan’ tezlerine göre, Batı Ermenistan bugünkü Ermeni devleti. Ya ‘Doğu Ermenistan’; Diyarbakır’ı bile içine alan harita. Diplomatlarımızı katleden Ermeni terör örgütü ASALA ile PKK’nın irtibatı malûm. Teröristbaşı yakalandığında İmralı’daki sorgusunu yapan, bugün Silivri’de tutuklu emekli kıdemli Albay Hasan Atilla Uğur’a 1982’de Beyrut’ta ASALA ile yaptığı görüşme hakkında şunları anlatmıştı: ‘Önce çok ilgilendiler, ama sonra detaylara girdiğimizde Kürdistan olarak belirtilen toprakların aslında Ermenilerin olduğunu, bu yüzden sıcak bakmayacaklarını söylediler. Ben şu aşamada şurası senin, burası benim tartışması yapmamızın sağlıklı olmadığını, öncelikle ortak düşmanımız olan Türkiye Cumhuriyeti’ne savaşımızı yaymamız gerektiğini söyledim. ASALA ile ilişkimiz bu çerçevede iken 1983 yılında bölündüler, sonrasında Atina ve Fransa’daki sorumluları öldürülünce örgüt dağıldı’... ‘Ortak düşman’ Türkiye Cumhuriyeti’ni hallettikleri zannıyla, ‘paylaşım masasına’ oturmaya hazırlandıkları ortada. Acaba BDP heyetinin Ermenilerle birlikte önünde poz verdiği harita nerenin haritasıdır?”

                      -11 Gündür İncelenen Mektup-

Gelelim mektubun sebeb-i hikmetine. Bir vakitler Başbakan Erdoğan ve Genelkurmay Başkanı Necdet Özel’in “paralel yapılanma”  dediği KCK’nın eşbaşkanı Bese Hozat Ocak başında Paris’teki PKK cinayetlerinin yıldönümünde şöyle bir açıklama yaptı:

“Türkiye’de resmi devletin dışında bir de oluşan paralel devletler vardır. Mesela Fethullah Gülen cemaati paralel bir devlettir. İsrail lobisi, yine milliyetçi Ermeni ve Rum lobileri paralel birer devlettir. Paralel devletlerin birbiriyle ortaklaştığı ciddi bir çıkar ilişkisi vardır. Paralel devletlerin resmi bir hukukları, anayasaları yoktur. Görünürde resmiyete kavuşmuş bir orduları da yoktur, ama resmi olandan daha güçlü ve örgütlü bir güce sahiptirler... Paralel devlet Gladyo devletidir, NATO destekli cemaatin ve lobilerin illegal devlet örgütlenmesidir.”

Tabi PKK, BDP ve HDP içinde kıyamet koptu. Burada yer alan Ermeniler istifa noktasına gelirken, açıklamanın düzeltilmesini ve özür dilenmesini istedi.
   
11 Ocak’ta İmralı’ya giden BDP’li Pervin Buldan ve İdris Baluken ile HDP’li Sırrı Süreyya Önder konuyu tereröristbaşıyla görüştü. Teröristbaşı da, “19 Ocak’ta Ermeni vatandaşlara geniş kapsamlı bir mektupla seslenmeyi düşündüğünü"  söyledi.

O görüşmede teröristbaşının KCK eşbaşkanı Bese Hozat’a sahip çıkıp, “Beni en iyi Bese anlamış”  dediği de öne sürüldü. Ancak BDP-HDP heyeti hızlı bir açıklamayla bunu yalanladı.

Sonrasında teröristbaşının bahsettiği mektubu yazdığı, ancak Adalet Bakanlığı’na “takıldığı”  bildirildi.

İşte bugün Agos Gazetesi’nde tam metni yayınlanan mektup, Adalet Bakanlığı’na “takıldığı”  söylenen o mektuptur. Mektupta, “soykırım”  iftirası ve “Türkiye Cumhuriyeti’ni tarihiyle yüzleşmeye”  çağırma dışında şunlar da var:

“Bu soykırıma rağmen Ermeni halkının trajedisiyle birlikte kendini bugüne taşıyabilmiş olması büyük bir mucizedir. Bu mucize, hiç şüphesiz mazlum Ermeni halkının büyük emekleri ve mücadelesi sonucu gerçekleşmiştir.”

“Kürt halkının özgürlük mücadelesi ile Ermeni halkının acılarının sağaltılması, eşit haklara sahip yurttaşlar olarak bu topraklarda yaşama mücadelesi iç içe geçmiştir. Demokrasiyle taçlandırılmış bir cumhuriyet hem geçmişiyle hesaplaşmış hem de farklı bütün kimliklerin özgürce yaşadığı bir cumhuriyet olacaktır.”

“Bizler, sadece Kürt halkının değil; bu kadim coğrafyanın bütün halklarının ve inançlarının özgürlüğü için mücadele ediyoruz, diyebiliriz.”

“Zorlu koşullarıma rağmen sürdürmeye çalıştığım barış arayışının hiçbir halkın zararına ve aleyhine olmayacağı, olamayacağı 30 küsur yıllık mücadelemizin her anında saklıdır zaten. Bizler burada bütün halkların çıkarına amansız bir uğraş verirken bizi boşa çıkartmak için canla başla uğraşan bütün derin, açık, paralel yapılara, lobilere ve cemaat türü yapılara karşı herkesi daha dikkatli olmaya ve objektif bir bakış açısıyla meseleleri ele almaya davet ediyorum.”

Teröristbaşının hezeyanlarını değil, şunları soruyorum:

- Bu mektubu Adalet Bakanlığı veya MİT, yani “devlet”  gördü mü?

- Gördüyse bu “iftiralara”  nasıl ve neden göz yumdu?

- Görmediyse, o mektup İmralı’dan nasıl çıktı, kimlere nasıl ulaştı?

Silivri, Hasdal, Hadımköy, Maltepe, Sincan, Mamak ve Şirinyer’e kucak dolusu sevgiler
Müyesser YILDIZ
30 Ocak 2014 

Fransa Cumhurbaşkanı F.Hollande Türkiye’yi ziyaret ediyor. Söylediklerine ve verdiği mesajlara dikkat eden yok.
Bunu sorgulayanları ise dinleyen yok.
Cumhurbaşkanı Gül, Başbakan Erdoğan, Dışişleri Bakanı Davutoğlu ağızlarını açıp tek kelime söylemezken, ben sorgulasam ne olur ki?
Yine de yazmak gerektiğini düşünüyorum.
Devlette devamlılık esastır.
Bu aynı zamanda Dış Politikada da devamlılık demektir.
Köklü ve demokratik ülkelerde, işbaşına hangi parti gelirse gelsin, belirlenmiş politikaları sürdürürler. Çünkü ülke çıkarları bunu gerektirir.
Fransa da böyle bir ülkedir.
Fransa Cumhurbaşkanı Hollande, kendinden önceki Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy’nin politikalarını aynen sürdürüyor.
Sarkozy sağcı. Üstelik aşırı sağcı, ırkçı Le Pen’in taraftarlarını hitap edecek söylemleri ve uygulamaları olan bir sağcı.
Adam ne dedi?
“Zamanı geldiğinde, Türkiye’nin Avrupa Birliği üyeliği için referandum yapıp Fransız halkına soracağız…”
“Türkiye Ermeni Soykırımını inkâr ediyor. İnkâr Yasası çıkarıp, inkârcıları cezalandıracağız…”
Sarkozy’den önceki, sağcı Cumhurbaşkanı Jacques Chirac da, ondan önceki Solcu Cumhurbaşkanı François Mitterand da aynı şeyleri söylediler.
Hatırlayın lütfen, Sarkozy, birkaç yıl önce Ankara’ya geldiğinde, yukarıdaki görüşlerini bizim medyanın önünde, lafını hiç sakınmadan dile getirmişti.
Şimdi de Hollande geldi ve Sarkozy’nin sözlerini aynen tekrarladı.
Arada aksan farkı bile yok.
Oysa bizimkiler Hollande seçildiğinde çok sevinmişti.
Ortalık, “Adam solcu, ama AKP İktidarına iyi gözle bakıyor. Avrupa Birliği üyeliğimiz için en büyük destek o olacak” yorumlarından, açıklamalarından geçilmiyordu.
Hatırlayalım, bizimkiler iktidar olduklarında ne yaptılar?
Öncelikle “Devlette devamlılık esastır” ilkesi ile alay ettiler. Onu silip attılar.
Suriye, Irak başta olmak üzere birçok ülke ile olan ilişkileri, Türkiye’nin geleceğini kötü yönde etkileyecek şekilde değiştirirken, her iktidar döneminde üstüne titrenen, “Yurtta Sulh, Cihanda Sulh” ilkesi ile alay ettiler. Bu korkaklıktır diyerek, akılları sıra Atatürk’e çamur attılar.
“Biz büyük ülke olacağız. Korkaklıkla işimiz olmaz” anlamına gelen cümleler kurdular.
Bu köklü değişiklik ile Türkiye’nin başına açılan dertleri hemen her gün görüyoruz, yaşıyoruz.
Suriye, Mısır, Irak, İsrail ile ilişkiler ne zaman ve nasıl düzelir sorusunu iktidarın umurunda bile değil.
Bizim medya da, Sarkozy ve Hollande’ın “Devlette devamlılık esastır” ilkesindeki ortak yanlarını, özel hayatlarına bakarak, birlikte oldukları kadınlardan kaynaklanan magazin haberlerini hatırlatarak basite indirgemeye çalışıyor. Belden aşağısı ile ilgilenin, gerisini boşverin demeye getiriyorlar.
Hollande, tıpkı Sarkozy gibi “Devlette devamlılık esastır” ilkesini bizimkilerin gözüne, hem de Türkiye’de soktu.
Bizimkiler ise her ne kadar Türkçe’ye çevrilse de, Hollande Fransızca konuştuğu için olsa gerek, anlamamış gibi yaptı.
Yapmaya da devam edecekler.
Gürbüz Evren / Siyaset Bilimci
Odatv.com

Tüm bilimsel araştırmalar ortaya koymuştur ki, Yolsuzluk ve Rüşvet, en çok otoriter ve baskıcı iktidarların işbaşında olduğu ülkelerde görülür.

CNN Türk’te “Aykırı Sorular” programını yapan Enver Aysever ilginç konukları ve sorularıyla daima gündemde kalmayı becermektedir.
Son programını Anayasa Prof. Burhan Kuzu ile yaptı.
Kamuoyunun yakından tanıdığı Burhan Kuzu, AKP milletvekili ve TBMM Anayasa Komisyonu Başkanıdır.
Sayın Kuzu, tavırları ve konuşmalarıyla her şeyi bildiği havasında olup, keseri sürekli kendinden yana yontmakla da ünlüdür.
Ne var ki Sayın Aysever’in aniden ustaca sorduğu soruya yine bilgece! Yanıt vermesi gerekirken, bir anlık şaşkınla verdiği yanıtla tuzağa düştü.
Hoca ihtilallerin kime karşı yapıldığından, kimin mağdur edildiğinden dem vururken, bir ara konuyu solculara getirerek “solcuları boş ver onlar iflah olmaz” dedi.
Pası çok iyi değerlendiren Aysever, gole gitmenin kararlığıyla…
Hocam, "Neden solcular hep siyasi suçtan içeri giriyor da sağcılar hep rüşvet ve yolsuzluktan?" diye soruyu yapıştırdı.
Hoca “Deme çok ağır konuştun” dedikten sonra, "Adama sorarlar, solcular ne zaman hükümet olmuş ki? Bir adamın elinde para yoksa makam yoksa neyi çalacak, hükümet olunca bunlar ortaya çıkıyor.” Diyerek düştüğü tuzaktan kurtulmaya çalıştı.
Nafile.
Aysever, vazgeçmek niyetinde değildi.
Golü atmak istiyordu.
Bu kez  “Hükümet olunca çalmak mı gerekiyor?” dedi.
Hoca oldukça telaşlı, devirdiği çamın farkında vararak, düzeltme yollarını arıyordu.
Hoca, “Çalmak yok”,   Dediyse de iş işten geçmiş, ok yaydan çıkmıştı.
Yargıda tevil (değiştirici) yollu itiraf diye bir tabir var.
Hoca resmen, tevil yollu iktidarların çaldığını itiraf ettiğinin farkında bile değildi.
Hoca zordaydı, debelendikçe batıyordu. Neşeli bir izlenceyle karşı karşıyaydık.
Oldu mu Hoca?
Bir çuval inciri berbat ettin.
Tam gündemce çalma, çırpma, yolsuzluk savları havada uçuşurken bunlar söylenir mi?
Yoksa Allah mı söyletti?
Kolaylık diliyorum Hoca! Epey zora girdin, geleceğini tehlikeye soktun.
Sayın Aysever’e de bir çift sözüm var.
Koskoca! Anayasa Profesörü bu duruma düşürülür mü?

29.01.2014
Gündüz AKGÜL
Emekli Cumhuriyet savcısı

Emekli Cumhuriyet Savcısı

İşçi Partisi Genel Başkanı Prof. Dr. Doğu Perinçek Türkiye’nin ortaçağ karanlıklarına sürüklenmek istendiği, yolsuzlukların, rüşvetlerin ayyuka çıktığı, TBMM’sini uçan tekmecilerin, boksör bozuntularının, küfürbazların   işgal ettiği bir dönemde iki zafere imza attı.

1960’lardan sonra İstanbul, Ankara, 1970’lerden sonra da başta İzmir olmak üzere büyük şehirler öyle süratli büyüdüler ki, o zamana kadar şehrin oldukça dışında olan askeri okullar ve eğitim kurumları adeta şehirlerin merkezinde kaldı. Askerler ellerindeki sınırlı imkânları hiç zayi etmeden kullanmadaki başarıları nedeniyle okul, kışla ve garnizonlarını temiz ve bakımlı tutmaya mecbur gibidirler. Bu nedenle ziyaret ettiğiniz bir askeri kurum daima bol miktarda ağaçlandırılmış, çiçeklendirilmiş ve temiz tutulmuş bir görüntü verirler. Özetle belirtmek gerekirse büyük şehirlerde rantiyerlerin amansız saldırılarından kendini kurtarmış yeşil sahalar genellikle askeri bölgelerdir.
Bu bölgelere gözü takılan insanlar iki zıt düşüncenin etkisinde kalırlar. Gençlere fısıldanan en önemli görüş: “ Bu şehirdeki en güzel yerleri ne hikmetse hep askerler kapmışlar. Bu büyük bir haksızlık.” Evveliyatı bilen yaşlılarsa  “Askeri bölgelerde olmasa yeşile hasret kalacağız. Onlardan Allah razı olsun” derler.
Günümüz yöneticilerinin katı ve fanatik düşüncelerini anlamak mümkün değil. Her sahaya el atan, ellerine emanet edilen her değeri “babalar gibi satarım” diye gururlanan yöneticiler şimdi gözlerini Askeri Bölgelere çevirmişler, yandaşlarının ağızlarının suyunu akıtırcasına büyük bir çaba içine girmiş görünüyorlar. İddialar inşallah doğru değildir ama eğer doğruysa insan kocaman bir Yuuh! Çekmekten kendini alamıyor. Ayrıca bir konu net bir şekilde açığa çıkıyor. Türk Ordusu düşmanlığını tarikatlara veya Fettullah Gülenin adamlarına yüklemek geçerli değildir. Asker düşmanlığı; Derviş Mehmetlerin, Derviş Vahdetilerin, Anzavurların torunlarının genlerine işlemiş gibidir.
 İktidar 11 yıl gibi çok uzun bir süre halkın iltifatına mazhar olmuş ve mecliste elde ettiği çoğunluğa dayanarak her şeyi yapabileceği inancıyla hareket etmektedir. Galiba parti içinde bir komite Ordu düşmanlığı için görevlendirilmiş gibidir. Bu insanların bütün görevi tıpkı işgal güçleri gibi, hatta onlardan da beter bir şekilde Orduya nasıl kazık atarız arayışı içinde gibidirler. AKP’nin geçen 11 yıllık iktidarları süresince Türk Ordusu lehinde bir tek harekette dahi bulunmadıkları, buna karşılık yalan yanlış her fırsatı kullanarak Orduyu kötüleme, fırsat düştükçe aşağılama kampanyasına katıldıkları görülecektir.
Türk Komuta Grubu ve çağdaş sivil aydınların binlercesinin genel kanıya göre uydurma nedenlerle hapse atıldığını artık herkes açıkça görebiliyor. Başbakan MİT Müsteşarının soruşturması mevzubahis olunca hemen acele bir kanun çıkararak engelliyor da buna karşılık yıllarca beraber çalıştığı Genel Kurmay Başkanı hakkındaki soruşturmayı, Yüce Divan yerine Sivil bir mahkemede ve ısrarla tutuklu olarak yargılamaya destek vermesi ne demek istediğimizi anlatmak için yeterlidir.
Son, kutularla saklanan ve makinelerle sayılan milyonlarca dolarlık vurgun olayında gördüğümüz gibi, soygunu yapanlar yerine, soygunu ortaya çıkaranları cezalandırma peşinde olanlar şimdi kendilerine yeni bir talan alanı bulmuş olmaktan mutlu olmuşlardır. Bu vurgun yeşil alan düşmanı ve yeşil dolar hayranlarının rüyalarında bile göremeyecekleri fırsatlar sunmaktadır.
İstanbullular benim iki okulum Kuleli ve Maltepe Askeri Liselerinin, Bursalılar yine benim yetiştiğim okullardan biri olan Işıklar Askeri Lisesinin, İzmirliler yine benim gençliğimin geçtiği Narlıdere İstihkam okulunun, Antalyalılar Karpuz Kaldıran tesislerinin AKP yandaşlarına nasıl devredileceğini ve bu tarihi yapıların hiç acı duyulmadan yıkılıp yerine milyarlarca dolarlık oteller, alışveriş merkezleri yapıldığını görmeye hazır olmalıdırlar.
Bu olayın gerçekleşmesini sağlayan Milletvekilleri, Başta Cumhurbaşkanı ve Başbakan olmak üzere bütün Hükümet Üyeleri, bu kıyıma izin vererek geçmiş ve gelecek silahlı kuvvetler mensuplarının haklarının gasp edilmesine karşı çıkmayıp izin veren, yine başta Genelkurmay Başkanı olmak üzere bütün Kuvvet Komutanları hiçbir zaman rahmetle değil ama lanetle anılacaklardır.
Lanetle diyorum çünkü buna benim dönemimin subay ve Astsubaylarımızın hakkı gasp ediliyor. Biz ele aldığımızda bu gün cennet gibi görünen köşeler, özellikle askeri dinlenme tesisleri mevcut değildi. Bizler 25–35 sene bu arazileri ağaçlandırdık, çiçeklendirdik, çirkin yapılaşmalara izin vermedik ve bizden sonraki nesillere devrettik.
Çocuklarını askere göndermemek için bin bir oyun oynayan ve hatta eski ulema gibi askerlikten uzak olan bazı yöneticilerimiz bilmeyebilirler ama askerlik zor meslektir. Binbir mahrumiyet ve fedakarane çalışmayı gerektirir. Üstelik görevinizi yaparken Allahtan başka hiçbir yardım bekleyemezsiniz. Maddiyata düşkünlük sizi küçültecektir. Bu nedenle aldığınız maaş ne olursa olsun hiçbir şikâyet hakkınız yoktur.
Nato’da görev yaptığım yıllarda yardımcım Amerikalı bir albaydı. Maaşı 5.000 doları geçiyorken benim maaşım 500 dolar civarındaydı. Kiraydı, çocukların eğitim masrafları ve diğer giderler nedeniyle elde bir şey kalmıyordu. Bu nedenle çoğu benim durumumda olan arkadaşlarımla birlikte yemekhaneye gittiğimizde ana yemeklere hiç yüz vermez, daima bir çorba ve salatayla idare ederdik. Bir gün bir yabancı arkadaşım biraz çekinerek, biraz da üzgün bana şöyle dedi:
Sir, iki yıldır burada yakınınızdaydım, şimdi görev dönemim tamamlandı ayrılıyorum ama nedense sizi doğru dürüst bir şey yerken görmedim, hep midem bozuk dediniz, yani midenizin düzeldiğini bir türlü göremiyecekmiyiz? Çok sevdiğim bir gençti. Kulağına eğilip sana bir sır veriyorum, devlet bana bu maaşı verdikçe, iki değil on sene bile kalsan göremezsin” dedim.
Şöyle bir geriye bakmak istedim.1956 yılında Okuldan mezun olunca arkadaşlarımla birlikte İzmir’in Narlıdere Mevkiindeki Eğitim Merkezine gönderildik. Aybaşlarında sadece ilk beş gün süren hovardalık günlerinde biraz dans edip, eğlenmek için Barlardan birine giderdik. Dönüş tam bir felaket olurdu. Troleybüsler Üçkuyular’da kalırdı, gece yarısından sonra Üçkuyulardan 10-12Km. Uzaklıktaki Narlıdere’ye yürüyerek 2–3 saatte giderdik. İstihkam Eğitim Merkezinin arazisini sorarsanız; hatırımda kalan kısmen batak bir arazi ve bazen duvar gibi yüzümüze çarpan sivrisinek yığınları arasında biraz yeşillik ve zeytin ağaçları, o kadar.
İşte sayın milletvekilleri, Bakanlar, Komutanlar bu gün fırsatçıların ve Orduya nasıl bir kazık atarız arayışında olanların ağzını sulandıran bu Askeri okullar, kışlalar ve dinlenme merkezleri böyle yüz binlerce Subay ve Astsubayın fedakarane çalışmaları ve becerileri ile oluşmuştur. Dünyada bütün ülkeler askerlerinin görevlerini en rahat bir şekilde yapmalarını sağlamak için her türlü imkanı seferber ederken, Cumhuriyet Türkiyesi Yöneticilerinin Peygamber Ocağı kabul edilen Türk Ordusu mensuplarını rahatsız eden faaliyetlere girişmeleri, siyasi güçlerinden yararlanarak arazilerine, yandaşlarına peşkeş çekmek için el koymaları büyük vebaldir ve dahli olanlar için utanç vericidir. Artık herkes İstanbul un Harbiye ve Kuleli gibi tarihi binalarını tarikat yuvaları olarak görmeye hazır olmalıdır. 

Dr. M. Galip Baysan

Kemalist ideoloji esaslarına bağlı, ilerici, toplumcu ve devrimci sistem yeniden inşa edilmelidir. Yoksa harami ve canilerin verdiği acı ve sömürüler “bertaraf” edilemez. Her biri birer değer olan “namus erbabı” da cesaretlerine karşın, “namussuz” düzenin saldırısından kurtulamaz.

---

Günümüzdeki Türkiye’de hâlâ ortaya çıkarılmamış siyasal katliamların yıllara dayalı ağırlıkları vardır. İnsan hakları ihlalleri ve “iadei muhakemeler” gerektiren adil yargı özlemleri dile getirilmektedir. Sömürü ve yolsuzlukların diz boyuna Uğur Mumcu çıktığı manzara da ortadadır. Kısacası, halka düşman bir düzen aşılamamıştır.

Kamuya zararlı totaliter payandalı liberalizm, her karışıklığa kol atar.“Bir lokma, bir hırka” tuzağını teşhir ederek türlü haksızlıklara karşı dikilenler de çilelerden kurtulamazlar. İşte memleketimizin gerçeği budur. Eğer bir ülkede ideal devlet işleyişi yoksa cinayetlerden talancılıklara kadar tüm kötülüklere gizemli şallar atılır. Gizemli şalların ve rüzgârı da kapitalizmin tutucu, şoven, teokratik hurafe ve safsatalarıyla, yolsuzluklarından kuvvet alır.

Türkiye’de halk egemenliği esas alınarak kurulan Cumhuriyete duyulan saygınlık, saydamlığı yeğlemesi ve karanlık işleri dışlamasından ileri gelir. Türkiye Cumhuriyeti’ni sadece halkın kendisi yönetmiştir. Devrimci felsefe, içlidışlı “eşkıyayı” ulusumuzu ilgilendiren konulara yanaştırmamıştır. Rejim, örtülü eylemlerden “medet” ummamış, “devlet sırrı” safsatası ardına hiç gizlenmemiştir. Her şey apaçık yürütülerek suç ve ceza işleyişinde kamuoyu bilgilendirilmiştir.
Yergiler yöneltilen “Ebedi ve Milli Şef’ler” nitelemeli dönemlerde ne toplumsal güvensizlik,ne faili meçhuller ve ne de hesabı sorulmamış talancılıklar vardır. Kalkınmayı amaçlamış demokratik bir ülkedeki insanların yaşamlarından çekilen fotoğraf ve filmlerinden mutluluklar yansımaktadır. Atatürk’ün deyişiyle: “Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran yani ulus, gurur içindedir. “Kemalist” devlet işleyişine bir göz atınız. Hiçbir faili meçhul hal, bir tek gizlide kalmış siyasal cinayet var mıdır? Bunun yanı sıra, devlet yönetimindeki yolsuzluk “şaibeleri” de meçhulde kalmamış, üstleri kapatılmamıştır.

Sonrası
Siyasal cinayetlerden yolsuzluklara kadar her türlü sorunun ülkemizin başına gülleler gibi yağmasındaki sorumluluk, 1950’ler sonrasınındır. Atatürk devrim ve ilkeleri, “Bizi yutmak isteyen kapitalizm ve bizi mahvetmek isteyen emperyalizmle” yer değiştirmiştir. İktidarlar ayırımcı, çıkarcı ve ezici odaklara bağlıdır. “Tam bağımsızlık” ve halkçı devletçi ekonomi terk edilmiştir.
ABD’nin CIA, İngiltere’nin MI6 örgütleri eliyle dünyada örgütlenen gizli kurumlar, Türkiye’de de konuşlanarak cirit atmaya başlamışlardır. Çünkü “dost ve müttefik” tanımlanan bir ülke, diğerlerine iktidarlar eliyle onlara kucak açmıştır. 1946 yılından bu tarafa 50’den Cavit fazla devlette hükümet darbesi ve 25 dolayındaki ülkede işgal yapanlar, daima yeraltı örgütlerinin kaos organizesiyle yola çıkmışlardır. Ayrıca Türkiye, çokuluslu şirketlerin yağmaladığı açık pazar konumuna düşmüştür.
Ülkelerdeki devrimci aydınlarla uğraşma işi, işte bu organizasyonundur. İlerici ve toplumcu her adım ve atılımın öncüleri hedef tahtası farz edilmiştir.
“Mc Carthy” kafasıyla iş gören yerli ve yabancı silahlı köstebekler, devlete güveni sarsmışlardır.
İnönü 1961-65 yıllarını kapsayan son başbakanlığında, ABD finanslı ve karanlık işlevli Özel Harp Dairesi’ni bütçe araştırmasıyla ortaya çıkarmıştır. Başbakan, “Bir talimat veriyorum. 5 dakika sonra ABD elçisi, bilgili olarak karşıma dikiliyor. Ben devleti böyle bırakmamıştım” derken, devletin geldiği durumu işaret etmektedir. “Yeni bir dünya kurulur, Türkiye de o dünya içinde yerini bulur” yaklaşımındaki İnönü’nün, dış ve iç gerici-tutucu işbirlikçiler eliyle 1965’te güvenoyu alamayıp iktidardan düşürüldüğü de belleklerdedir.

Derin yapılanmalar
Sonraki yıllarda işbirlikçi derin yapılanmalar yeniden güçlenmiştir. Faili meçhullerdeki dış bağlamlı ve iç organizeli etmenlere zamanla akıl erdirilmiştir. Devleti eşkıya ile el ele tutuşturma politikalarına en yalın bir örnek “Susurluk” olayı değil midir? Nicesinin “devlet adına görevlendirildiği” öyküleri üst üste deşifre olmamış mıdır? 1974 yılında Başbakan Ecevit’in “Özel daireyi, Org. Semih Sancar’dan duydum” demesi de ayrı bir ilginçliktir.

Devletin görev ve sorumluluğu yurttaşın dirliğini koruyup, kollamaktır. Saygın bir siyasal iktidar, kamu düzenine kastedenleri arar, bulur ve cezalandırır. Ama ülkemizde İpekçi, Mumcu, Kışlalı, Aksoy, Üçok, Hablemitoğlu, Türkler, Dursun, Köksal, Karafakioğlu, Okkan, Doğanay, Emeç, Öz, Cömert,Kutlar, Özkan ve   diğerlerine ilişkin faili meçhuller aydınlanabilmiş midir? Eşref Bitlis konusu ne olmuştur? Orhan Tütengil’in yargıdaki yitik dosyası nerededir?

Sonuç
Kemalist ideoloji esaslarına bağlı, ilerici, toplumcu ve devrimci sistem yeniden inşa edilmelidir.Yoksa harami ve canilerin verdiği acı ve sömürüler “bertaraf” edilemez. Her biri birer değer olan “namus erbabı” da cesaretlerine karşın “namussuz” düzenin saldırısından kurtulamaz.

Ertuğrul Kazancı Eğitimci/Hukukçu

24 Ocak yalnız Türk basın tarihinin değil, ülkemizin de kara günüdür. O gün insanlık dışı korkunç bir tuzak gerçek bir yurtseveri, Uğur Mumcu’yu aramızdan aldı. Bu acı olayın utancını ve üzüntüsünü her yıl daha derinden yaşıyoruz. O, ilkelerinden ödün vermeyen bir inanç, onur ve erdem anıtı idi bizler için. Uğur Mumcu bu topraklarda bir sömürge aydını gibi dolaşanlara, Cumhuriyet düşmanlarına, siyaseti kendi çıkarları için kullananlara karşı kalemiyle savaştı. Ulusal bağımsızlığımızın, Atatürk ilke ve devrimlerinin yılmaz savunucusu idi. Türkiye’ye egemen olmak isteyen küresel güçlerin oyunlarını ortaya çıkaran Uğur Mumcu’nun uyarılarından ders çıkarmayı başarabilseydik uluslararası ilişkilerde bugün içinde bulunduğumuz acıklı duruma düşmezdik. Atatürk’ün “tam bağımsızlık” inancına ve Kuvayı Milliye ruhuna yürekten inanan Uğur Mumcu, Cumhuriyet gazetesinde yayımlanan 29 Ekim 1985 tarihli yazısında şöyle demişti: “Atatürk, ulusal kurtuluş devrimcisidir ve bu ulusal kurtuluş emperyalizme savaş veren bütün yoksul uluslar için bir kurtuluş ışığı olmuştur.”

“Ortadoğu, çokuluslu çıkarların, şaşırtıcı ittifakların yol açtığı bir kaygan ortamdır. Bu kaygan ortamda haritalar yeniden çizilecektir.” (Cumhuriyet, 7 Ocak 1993) Uğur Mumcu’nun ölümünden on altı gün önce yazdığı bu satırlar günümüzün kimi gerçeklerini yansıtmıyor mu?

Uğur Mumcu, 23 yıl önce şu öngörüde bulunmuştu: 
“Bugün ‘özerk Kürt devleti’ planının arkasında ABD ve İngiltere var. Bu yüzden Kürt ulusçuluğunun ‘antiAmerikan’, ‘antiemperyalist’ ve ‘antikapitalist’ bir özelliği yok. Batı, Kürtler üzerinde bir ‘manda’ yönetimine hazırlanıyor. ‘Tampon bölge’, ‘güvenlik bölgesi’ gibi projeler bölgede kurulacak Kürt devletinin temel atma törenleridir.” (Cumhuriyet, 20 Nisan 1991)

Karanlığın aydınlığa karşı amansız bir savaş verdiği bugünlerde bozuk düzene, yolsuzluklara ve haksızlıklara karşı bayrak açan Uğur Mumcu’yu saygı ve özlemle anıyorum. Bu dünyadan Uğur Mumcu geçti. Onu çok arıyoruz.

Daver Darende Emekli DiplomatYaza/Cumhuriyet

Bilmek zor. Tahmin belki: Uğur Mumcu, önce kimin öldürdüğü ile değil, ısrarla ve inatla kendisini ne için öldürdükleri ile ilgilenirdi.
Cinayetle hedeflenen kargaşa ortamından kimlerin, hangi çevrelerin, nasıl bir çıkar sağlayacağı üzerinde düşünür, araştırır ve buna kafa yorardı.
Müttefikler dahil çıkar çatışmamız olan ülkelerle siyasi, ticari ve “istihbari” ilişkilerin seyrini değerlendirirdi.
Bu ülkelerle kronik (Kıbrıs, Ege, AB, Kürt) sorunlarımızın kesiştiği, çatıştığı noktalar üzerinde düşünürdü.
Önceki cinayetler ile kendisininki paralellik veya zıtlıkların şemasını çıkartır bunun üzerinde çalışırdı. Ne yazık ki, ne kamuda ne meslektaşlar arasında bu kapasitede bir yaklaşım sergileyen çıkamadı. Her cinayet gibi, sadece “Kim?”in izi sürüldü. Sonunda kimi katil ve muhtemel katiller ele geçirildi.
Ama, Papa’yı vuranın Ağca, Kennedy’yi öldürenin Oswald, Hrant’a kurşun sıkanın Samast olması türünde “failler”- di bunlar! Ele geçirilmişlerdi.
Ama Mumcu cinayeti, onlarca (daha doğrusu binlerce) “faili meçhul”den biri olmaktan kurtulamadı!
Siyasi cinayet demek, iç içe geçmiş birçok amaç demek.
Temel hedef gündemi ele geçirmek. Bu hiç değişmiyor. 
● Kaos ve güvensizlik ortamı yaratmak.
●Güvenlik güçlerine, yargıya olan inancı yok etmek. 
●Ülkeyi topluca yılgınlık ve güvensizliğe sürüklemek.
Napolyon, “Coğrafya ülkelerin kaderidir!” demiş. Ortadoğu’nun parçası olmanın yazgısı bu.
Bu bölgede coğrafyasını “silah” olarak kullanmak isteyen iktidarlar da çıkabiliyor.
Ama bu silah çok geçmeden geri tepiyor. Çünkü “büyük güçlerin” elleri ayakları bu bölgede.
Tayyip Erdoğan’ın, Atatürk’ün yüzü Batı’ya dönük laik cumhuriyet devlet ilkesine sırtını dönüp BOP’çuluk ve bölge liderliği sevdasıyla Suriye batağına sürüklenmemiz yine de bir kader değil.
Türkiye Gazeteciler Cemiyeti, 1909’dan günümüze 69 “gazeteci” öldürüldüğünü listelemiş. Bunların üçte biri yani, 23’ü Mumcu’nun katledildiği 1991-1993 yıllarında gerçekleşmiş. (Bu sayıya Bahriye Üçok, Muammer Aksoy, dahil değil.)
Demek o dönemde zamanın ruhu, Ortadoğu ve süper güç dengeleri bu tür cinayetleri gerektiriyordu. Şimdilerde ise şükür PKK’ninkiler dahil, cinayetlere ara verilmiş durumda.
Ama bu kez zamanın ruhu, “paralel devlet yavesi” ile kaos ve yılgınlık yaratmak üzere bir başka biçimde hortluyor, hortlatılıyor. Yani kargaşa, yılgınlık, güvensizlik bu kez kansız gerçekleştiriliyor.
Özet mi?
Cinayet nedeni not defterinde, bilgisayarında, telefon kayıtlarında boş yere arandı.
Uğur Mumcu, Uğur Mumcu olduğu için öldürülmüştü.
Yaşasa belki katilini bulacaktı. Ama “asli fail” hep karanlıkta kalacaktı. Tıpkı Ağca’nın arkasındaki karanlık gibi...
Ve bugünlere ulaşsa hayatta kalacaktı...
Çünkü, artık halkta yılgınlık, güvensizlik yaratmak için başka enstrümanlar devrede..
Taralelli....
11 yıldır gül gibi geçinip gittiler...
Paralel paralel polisi, yargıyı, devleti paylaştılar...
Biri çıkıyorken öteki indi.
Biri götürürken öteki getirdi.
Tahterevallide gibiydiler.
Ne zaman, para sayma makineleri ile kasalar...
Tıka basa dolar dolu papuç kutuları ortalığa saçıldı..
Ucu oğullara - bakanlara dayandı...
Başbakan birden dellendi. Çünkü...
Paralelliğin sonu taralelli!
Keşke, Necip Fazıl da iki mısra attırsaymış...
Ama uyarı görevi “Agora Meyhanesi”nden Ümit Yaşar Oğuzcan’a kalmış: “Sen bana paralel...
Ben sana paralel...
Paralel paralel...
Paralelli...
Taralel taralel
Taralelli...”
Şimdilik yargı ile polis biraz da dolar...
Ama en çok da Başbakan taralelli!
Piyango kime?
Milli Piyango, en garip özelleştirmelerden...
Tam bir “Kamu parasını ben kullanamıyorum, al sen ye!” işlemi!.
İhalesi, şimdilik 20 Mayıs’a ertelenmiş.
Belli ki doların alıp başını gitmesi ve paralel deprem yüzünden yabancı alıcılar ortalıktan çekildi.
Milli Piyango neden satılıyor ki?
Amaç, “Milli”den kurtulmak ise iktidarın işi çok.
“Milli İstihbarat”tan “Milli Eğitim’e- Milli Savunma”ya, oradan “Milli Kütüphane”ye kuyruk çok uzun!..
Özelleştirme sahi niye ki?
Piyango ne işletme maliyeti gerektiriyor ne de ileri teknoloji...
Ama elden çıkarma kararı çoktan verildi:
Çünkü piyango kumar!
Günahı gâvurun boynuna olsun...
Kazancı bizim hazineye dolsun!
Piyango günahına karşı ilk önlem Refah iktidarında alınmıştı.
Biletlerin arka yüzünde yer alan ikramiyeye güvence veren Maliye Bakanı’nın imzası kaldırıldı.
Milli Piyango Genel Müdürü’nün imzası yeterli sayıldı.
Taş atıp kol yormayacak, işletme maliyeti, yatırım ve teknoloji gerektirmeyen muazzam bir kazanç kapısı sahi neden elden çıkartılıyor.
“Yeterince günahımız var, bir de kumardan yanmayalım!” diye düşünüyorlar.

Uğur Mumcu’yu yitireli bugün 21 yıl oldu...
Yıllar ne çabuk geçti!
Yazı masamın başına oturmuş, ne yazacağımı düşünüyorum...
Düşünürken şu soru geliyor aklıma:
“İnsanlığın özlemi nedir?”
Daha aydınlık, daha güzel bir düzene doğru yürümek.
Uğur, yaşamı boyunca bunun için çabaladı, devrimci kişiliğiyle gerçekleri aydınlatmak için uğraş verdi.
Pusulası o aydınlığı gösterdi hep!
2005 yılında bir yazıda, din pazarlamacılarını, Türkiye’de “devlet içinde devletin” nasıl oluştuğunu, tarikatların yargıda, poliste, eğitimde nasıl örgütlendiklerini yazmışım... (25 Ocak 2005)
1995 yılında Pakistan kökenli İngiliz yurttaşı Asaf Hüseyin’in İstanbul’a gelişini ve yaptığı konuşmaları...
Dönemin Büyükşehir Belediye Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’dı.
Asaf’ı Türkiye’ye “İstanbul Organizasyon” adlı bir şirket getirmişti.
Kitapları Türkiye’de iki yayınevi tarafından yayımlanan Asaf Hüseyin, Londra Kraliyet Uluslararası İlişkiler Üniversitesi’nde sosyolog olarak görev yapıyor, köktendinci örgütler üzerine araştırmalar yapıyordu.
Uğur Mumcu öldürüleli iki yıl olmuştu...
Asaf, konuşmalarında şöyle demişti:
“İslamiyetin terörizmle bir ilişkisi olamaz. Ancak zulme karşı tarih yazarken kan dökülebilir. İslamı diriltmek için kan dökülmek gerekirse dökülebilir...”
Şimdi düşünüyorum Suriye, Pakistan, Afganistan, Irak’ta yaşananları...
Kelle avcılarını, insanların kılıçla kafasını koparıp, ciğerlerini söküp yiyenleri...
Asaf’ı merak etmiştim, kimdir bu kişi, diye...
Londra Kraliyet Akademisi’ni arayıp sormuştum...
Öyle bir kişi yoktu ve Londra’da kendisini tanıyan da yoktu...
9 yıl önce yazdığım “Uğur’a Mektup” başlıklı yazımda şöyle seslenmiştim:
“Türkiye nereye gidiyor anlat bana... Anlat bana seni uğurlayan kalabalıklar ne yapıyor 12 yıl sonra?” Bugün de aynı şeyi söylüyorum:
“Ankara’da 21 yıl önce seni son yolculuğuna uğurlayan milyonlar, bugün niye suskun ve yılgın Uğur, anlat bana!”
Şeyhlerin, vurguncuların, soyguncuların ülkesi olduk Uğur...
Ölümler gördük, acılar, hüzünler...
Gözyaşlarımızı kimse görmedi...
Zindanlar doldu Uğur, El Kaide, El Nusra sınırımıza yerleşti, kamplar kurdu, askeri eğitim aldı.
Laik demokratik Cumhuriyette, aydınlanma devriminin kazanımlarından geriye ne kaldı?
Tepeden tırnağa şaibeli devlet, yargı, polis, muhalefet, cemaat...
Milyonlarca yoksul insan, din bezirgânları, siyasal İslam tezgâhı...
Düzmece belgeler, bilgiler, tapeler...
Yaftalama, karalama, ezme!
Emekçileri ezerek, yoksullara nohut, mercimek dağıtarak, 12 yıldır haramileri kollayarak...
Vurguna, soyguna göz yumarak...
Telefonları dinleyerek, belden aşağı vurarak...
İnançları sömürerek, ayrımcılık yaparak...
Ayakta duranlar... Anlat bana arkadaşım Uğur Mumcu anlat...
Sen ne diyorsun?
Yaşamın boyunca, soyguncuların, talancıların gerçek yüzünü gösterdin...
Terörün arkasındaki gerçekleri araştırdın...
Başta Abdi İpekçi olmak üzere pek çok cinayetin perde arkasını, iç ve dış güçleri araştırdın...
Çetin Emeç, Muammer Aksoy, Bahriye Üçok, Musa Anter, Vedat Aydın’ı öldüren “derin devlet”in peşindeydin.
Sen öldürüldükten sonra da pek çok katliam, cinayet işlendi...
Hrant Dink, Malatya Zirve Yayınevi, Gaffar Okkan, Hablemitoğlu...
Daha pek çok ad, asit kuyuları...
Bugün emperyalistler, bölgede acımasız bir oyun oynuyor, Büyük Ortadoğu Projesi hayata geçiyor, köktendinci Bağdat-Şam eksenli bir din devleti kurulmak isteniyor...
Kuvayı Milliye ruhuyla, şoven milliyetçiliği birbirine karıştıran bir siyasal hareket din bezirgânlarının işine yarıyor...
Sen, Kuvayı Milliye ruhuyla yaşayan bir yurtsever ve devrimciydin!
Şoven milliyetçiliğin her türlü güç tarafından nasıl kullanıldığını bilirdin sen!
Hayatın boyunca mücadeleyi bu yurtsever ve devrimci ruhla yürüttün!
Ne din, ne dil, ne ırk, ne de mezhep ve inanç ayrımcılığı yaptın...
Şimdi bizler 21 yıl önceki Türkiye’yi arar duruma düştük.

 Hikmet Çetinkaya