Aralık 2015 inde kombi zehirlenmesinden kurtulduğum sırda, götürüldüğüm
hastanede doktorum o vesile ile yapılan bütün tetkiklerden sonra, “karaciğerinde biraz yağlanma var, uygun
zamanda hastanenin dâhiliye bölümüne başvurmamı” istemişti.
Aradan aylar geçti, kendimi de iyi hissettiğim için bir türlü hastaneye
başvurmamıştım. Ama 11.11.2015 günü saat 11 civarında, muayene için randevu
almak amacıyla Sıhhiye’de indikten sonra Ankara Yüksek İhtisas Hastanesine
doğru, elimde cep telefonumla yürümeye başladım.
DTCF köşesine geldiğimde Fakülte bahçesine baktım, başında sarık,
Osmanlı kıyafetinde Koca Mimar Sinan Atatürk Caddesine bakıp duruyor.
“Köşk gibi” oturaklı bir
boyacı: Yürürken, önünde boyacı sandığı, başında takke, yanında iki
çift terlik duran sakallı 50-60 yaşlarında bir boyacıya rastladım. Adam, bir
kürsünün üstüne kocaman bir minder koymuş, sırtını duvara dayamış, sırtında
kalın kaba kumaştan dikilmiş bir yelek, elinde bir çay bardağı çay içiyor.
Yanında bir radyo, radyoda türküler çalıyor, yaşlı adam dinliyor, bazen de
türküyü mırıldanıyor, öylece kaldırım kenarında “köşk gibi” oturakta keyiflice
oturup duruyordu.
Yürümeye devam ettim, bir haşlanmış mısır satan adam kaldırıma
tezgâhını kurmuş, tezgâhta kırmızı yazı ile yazılmış liste vardı. Mısırlar için
kendi kendime, acaba bu mısırlar GDO lu mu diye düşündüm, ama ne mısır almaya,
ne de mısır yemeye vaktım vak vardı.
Suriyeli dilenciler:
Yürürken, Suriye’den gelenlerden kucağında çocuk önüne içinde demir paraların
olduğu mendil gibi bir şey sermiş kadınlara rastladım. Allah bir milleti bu
hallere düşürmesin, Suriye’nin hemen yarısı milyonlarca insan komşu
devletlerde, sadece iki buçuk milyonu Türkiye’de yaşıyor. Yüz binlercesi
Avrupa’ya gitmek için sahillerimizde uyduruk botlarla yola çıkıyor, yüzlercesi
sahillerimizde can veriyorlar. Suriye halkı böylece yurdunu yuvasını terk
ederek mülteci, dilenci olmuş. İnsan olan bundan ıstırap duyar.
Sırt kaşıyıcı: Daha
sonra, bir adam kaldırıma tezgâhını açmış, ufak tefek bir şeyle yanında, dizi
dizi sırt kaşıyıcı aparatı gördüm. Şu bir gerçek ki, sık sık duş yapan, yıkanan
insanın sırtı asla kaşınmaz. Maalesef milletçe az kitap okuduğumuz gibi az da
yıkanıyoruz. Metroda, otobüste ne ki, camide insanlar resmen kokuyorlar. Çünkü
sık sık duş alıp yıkanmıyor insanlarımız. Eğer insanlar tez yıkansalar, sırt
kaşıyıcısına gerek kalmaz. O sırt kaşıyıcıları ormanın en sağlam ağaçlarından
yontula yontula o hale getiriliyor, yanı orman tahribine neden oluyorlar.
Dahiliyede doktor yokmuş:
Hastanenin randevu işlemini yapan memura, “dâhiliye servisinde muayene olacak
için randevu almak istiyorum, dedim.
Görevli memur bana, “doktor bir ay izinli, doktor yok başka
hastaneye başvur” dedi. Ama ben buna çok şaşırdım, çünkü koskoca anlı
şanlı Yüksek İhtisas Hastanesinde bir doktor yoktu ve üstelik bir ay sonra
gelecekmiş. Bir doktor izine ayrılınca bir ay o serviste muayene olunmaz mı?
Orası bir kasaba hastanesi mi ki diye söylendim, durdum. Memur yanındaki ile
koyu bir sohbete devam etti. Ben de oradan hayretler içinde söylene söylene
ayrıldım.
Koridor boşluğunda üç
öğrenci: Hastaneden çıkmadan önce bir koridor
boşluğunda yere oturmuş, sonradan öğrenci olduklarını öğrendiğim biri kız üç
gence rastladım. Gençlerin hemen resmini çektim, hayrola ne yapıyorsunuz
burada, diye sordum. İsimlerinin Burcu Ateş, Ali Eylül, Remzi Gülpınar olduğunu
öğrendiğim gençler Açık Öğretim Fakültesinde okuyorlarmış. Acaba muayene mi
olacaklardı, yoksa oturmak için sıcak bir yer mi arıyorlardı, bu gençler diye
düşündüm. Onlara, neden böyle yerde
oturuyorsunuz, diye sorduğumda, “ne
yapalım banklarda oturacak yer yoktu, biz de çok yorulmuştuk” dediler.
Acaba bu gençler, oturmak için böyle sıcak bir yer mi aramışlardı, diye
düşündüm.
Hemen aklıma buna benzer bir olayı anımsadım. Bundan 4-5 yıl kadar
önce, soğuk bir havada, Konur Sokak’taki Adnan Ötüken Halk kütüphanesi okuyucu
salonunda bir kitap okurken, yakınımdaki koltuğa, pek de öğrenci olduğunu tahmin etmediğim bir
genç raflardan bir kitap alarak yakınımdaki bir sandalyeye oturdu. Salon normal
sıcaklıkta idi. Bir saatten fazla çalıştığım o salonda, o gence arada sırada,
baktığı kitaba bir göz atıyordum. Adam sürekli aynı sayfaya bakıyordu. Sonradan
öğrendim ki, okuma yazma bilmediği halde, sokaklarda, orda burada yaşayan bu
genç, oturacak sıcak yer bulmak için, böyle sıcak bir kütüphane, sıcak bir
oturacak mekân bulmuş, ısınana kadar, kitap okuyormuş ayağından gelip oturup
gidiyormuş.
Dikkatim öğrencilere yoğunlaşmışken, yanımdan bir kadının naylona
sarılı dış kürdanı dağıttığını, arkasından başka bir kadının da paket içinde
tulumba tatlısı dağıttığını görünce, hayrola nedir bu, diye sordum, tatlı
dağıtan kadın, “hastamız yoğun bakımdan çıktı da” dedi. Ağır bir ameliyat
geçiren hastaları, yoğun bakımdan sağlıklı çıkınca sevinçten tulumba tatlısı
dağıtıyorlardı. Ben de elime bir kürdan aldım herkes gibi bir tane tulumba
tatlısına batırıp ağzıma attım. Sonradan
ben o tatlıcıları niye çekmedim, diye hayıflandım.
Hastane koridorunda hırka
ören yaşlı bir kadın: Oradan çıkarken,
antrede kanepede oturan bir yaşlı kadının elindeki şişle bir şeyler ördüğünü
gördüm. Hastası mı vardı, kendi mi hastaydı da muayene-tetkik sırasını mı
bekliyordu, sormak da mümkün olmadı, zaten ben de onun dikkatini dağıtmak
istemezdim. Ama takdir ettim onu, o
yaşta bir şeyler üretiyor ve de boş zamanını değerlendiriyordu. O dünyasına
dalmıştı, yanına yaklaşıp resim çektiğimi bile anlamadı, belki torununa ördüğü
hırkanın hayaline dalmıştı.
Üst geçitte bacakları çıplak
bir adam: Artık hastaneden çıkmıştım,
Atatürk Bulvarı köşesine gelip de sağıma baktığım zaman, üst geçit girişindeki
platformda, ayakları ve bacakları çıplak, iyice çömelmiş, başında bere,
kafasını bacaklarının arasına doğru saklamaya çalışıyormuş gibi, başını iyice
eğmiş, ellerini göğsüne dayamış bir adam kıpırdamaz heykel gibi durmakta. Sanki
meditasyon yapan Hint fakiri gibi, öylece kıpırdamadan oturuyordu. Bacağında
kısa bir şort gibi pantolon, bu pantolonun içinde renk değiştirmiş bacaklar;
insanların artık sokakta palto giymeye başladığı, soğukların arttığı şu
günlerde bu çıplak bacaklarla bu adam nasıl böyle saatlerce
oturabiliyordu. Önünde içine bir sürü
bozuk para atılmış bir küçük ayakkabı kutusu vardı. (Hay Allah, ayakkabı kutusu
deyince hemen aklıma, yine dolarlar dolu ayakkabı kutusu geldi; neyse tövbe
tövbe).
Kaldırımda bacağı özürlü
adam: Aynı yolu takip ederek,
Sıhhiye köprüsüne doğru yürürken, koltuk değneğine yaslanmış, sağ bacağı
kurumuş yara bere içinde yüzü kanlı canlı bir adam, sol elinde de fermuarlı çok gözlü çantası,
(kim bilir para çantasıdır), ayakta dikilmiş, sağ elindeki naylon maşrapa ile
para dileniyordu.
Benim resim çektiğimi görünce, adam birden ikirciklenip bana doğru
yürüdü, “niye resmimi çekiyorsun”
diye çıkıştı. Ben de, üstadım, bu kaldırımlar ne senin ne benim, kamunun malı,
ben bir internet gazetecisiyim, kaldırımlar özgürdür, filan deyince adam biraz
yumuşadı ve şöyle acele bir şeyler anlattı:
“-Abi ben Balıkesir’liyim,
bacağımı üvey babam yaraladı, şimdi bu resim gazetede yayınlanırsa görürler gelip
beni öldürürler. Ben yoksul bir adamım, bir gecekonduda yalnız yaşıyorum, bu
resmi silersen çok memnun olurum, şurda üç beş kuruş nafakamı çıkarıyorum,ben
zarar görürüm” dedi. Ben de merak etme, diyerek adamı atlattım, ama adam
hiç de güven vermiyor. Adam hiç de yoksul bir adama benzemiyor, yüzü sanki
şarapçılar gibi kanlı canlı idi, hiç de dilenecek adama benzemiyordu. Ama
kendine göre bir dümen kurmuş, bacağını kendince yaralamış, dilenciliği ticaret
matahı yapmışa benziyordu.
Neylersin bu dünya böyle
işte; “bu dünya kırk kulplun kazan, sen de tut bir kulpundan kazan”
demişler ya. Bilmem nasıl kazansa, bilmem ne kulpsa, bazılarının tuttukları
kazan farklı, kulpu farklı, ne denir, devran böyle… Düşünmek ve yorum sizin.Cevat Kulaksız
ckulaksizster@gmail.com
Yorum Gönder