Bir acı duymaz insanoğlu…
Ya…ağaca sordun mu sen bunu!..
Bir yavru ceylan, aslana yem olanda;
Yavru geyik bir kayadan yuvarlananda;
Titrer belki yüreği
İnsanoğlunun.
erdemi gereği…
Eşit mi yakar sam yeli..
Seyircisiyle;
Acının sahiplerini…
Kör kurşun, adressiz sürerken
izini ölümün,
Bilir mi, bir düğüm daha attığını üstüne;
O çözülmez kördüğümün...
Hani kardeşti insanlar;
Arkadaştı, yoldaştı… candaştı!..
Acı üstüne acı harman olanda;
Nerde derman!..
Hani birlikte karşı koymuştuk ateşine düşmanın
Hani birlikte sevinmiştik kurtuluşuna vatanın;
Ne çabuk unuttuk tarihini dünün!..
Ah bir idrak edebilsek,
Sorunun özüne bir inebilsek;
Neden… Neden mutsuzuz bugün!..
Her acı bir yürekte,
Büyümekte kendi içinde;
Ve her ferman,
Namluya sürülen bir kurşun misali
Öfkeden, kine;
Kinden daha büyük öfkelere…
Düşünülmeden, ekilen fitne tohumu;
Faydası kime…
İhanetin feriştahından çıkar uman;
Gözü dönmüş hayın,
Pusuda...
Kendi nesline!..
Putunu
İnsanoğlu kendi yapar;
Döner yine kendi tapar!..
Önce efendi yaratır kendisine;
Dilsiz olur;
iteatkar!
Kör olur;
Kanaatkar!...Sığır kesilir;..
Yarattığı efendisine…
Mehmet Halil Arık
Emekli eğitimci –DENİZLİ
Yorum Gönder