Haber Güncel

Anadolu Kadınları Bu Hallere Düşmemeli

29 Ağustos günü, Askeri Spor okulundan çıktıktan sonra, İnönü Bulvarından Kızılay’a gelmekte olan özel halk otobüsüne binip Kızılay’da Güvanpark karşısındaki duraklarda indim. Atatürk Bulvarı’nın binlerce gelip geçen insan selinin içine daldım. Burada ilginç şeylere rastlarım, kimi Arapça, kimi Kürtçe, kimi bilmem nece, değişik dilleri konuşan, değişik kıyafetli çeşit çeşit insana rastlarım. Sokakta çeşitli müzik aletleri ile dilenmeye çalışan müzik yapanları görürüsünüz.
Böylesine kalabalık yerlere yaklaşırken, cep telefonumu hazır ederim, eli tetikte avcı gibi ilginç şeyleri yakalarım, diye elimde resim çekme modunda yürürüm.
Metroya yürürken, büfeyi dönünce yüzleri kırış kırış olmuş çok yaşlı bir kadına rastladım. Üstünde basmadan bir eski köylü kıyafeti, koltuğunun altında çıkınlar, küçük torbalar olan, telaşlı telaşlı “Allah rızası için” diyerek dilenen bu ayakları yalın kadını görünce inanın şok oldum. Çünkü Ankara’nın bunca cadde ve sokaklarında şimdiye kadar böylesine ayakları yalın, böylesine perişan, böylesine yaşlı ve yoksul dilenen bir kadın görmedim. Cumhuriyetle yaşıt bu anamız, bu yaşlı kadın, Anadolu kadını bu denli perişan zebil olmamalı diye düşündüm, kendi kendime.
Kadına yaklaştım:
 -Aman teyze bu ne hal, senin kimin kimsen yok mu, nerede yatıp kalkıyorsun” diyerek peş peşe üzgün bir tavırla sorular sordum, kadına.
Yılların acıları, çileleri ile yoğrulmuş,  derin vadileri andıran yarı yarık olmuş gibi görüne derin çizgilerle dolu yüzünden iki sönmeye yüz tutmuş ateş gibi görünen gözler parlıyordu.
“-Oğul ben Maraş’lıyam” dedi, o yaşlı kadın. Maraş ellerinden kopup gelen bu Anadolu anası, yüreğimi dağladı, boğazımda bir yumruk oluştu sandım. Kendi kendime, aman Tanrım, Cumhuriyetle yaşıt bu Anadolu kadını zebil olursa, bu vatanda biz nasıl rahat yaşarız. O enim peş peşe sorduğum sorulara o sıra ile yanıtlıyordu.
“-Ankara’da çadırda yaşıyorum, oğul”, diyordu bu yaşlı ana.
Böyle acılı söyledi bu yaşlı kadın, ama 95 yaşında caddelerde yalın ayakla dilenen bu kadına acaba birileri rol mü yaptırıyor, bunu bu halde dilendirmek için mi kullanıyorlar mı, diye aklıma bir kuşku, içime bir kurt düştü. Mümkündür, çünkü ülkemizde mafyanın bile çeşitleri varken, dilenci mafyası niye olmasındı. Ülkemizde Kızılay’ından, halkımızın Fakir Fukara Fonu (Fak-FuK) dedikleri Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Fonu gibi nice yardımlaşma kurumları varken, Cumhuriyetle yaşıt bu kadının böylesine yalın ayak perişan halde nasıl böyle bir yaşantı içinde olur. Kadın son olarak şöyle dedi:
“-Bir oğlum vardı, öldü, ben böyle yalınız galdım” dedi. Ben ne diyeceğimi şaşırdım, boğazım düğümlendi, gözlerim nemlendi, cebime elime attım elime gelen bozuk paraların hepsini kadının avucuna koydum, yoluma devam ettim. Sırtımdaki spor çantamın daha bir ağır geldiğini, yüreğimin daraldığını hissede hissede metroya indim.
İnanmayacaksınız belki de, bu 95 yaşındaki kadının dilendiği yerde, bu giden kış, 60-70 yaşlarında başka bir kadın, kocaman bir çöp poşetinden ekmekleri seçiyordu. Çok doğal bir halle çöpün başına oturmuş bu kadın, çöp poşetinden ekmek parçalarını seçiyordu. O kadına, “bu ekmekleri ne yapıyorsun” dediğim zaman o şöyle demişti:
“-Kocam yaşlı, çalışamıyor evde yatıyor, eve ekmek getiren yok, bu ekmekleri seçiyorum, iyi görünenleri yiyoruz, daha kötülerini kuşlara veriyorum” demişti.
 Ama o yoksul, sefil görünen çok yaşlı 95 yaşındaki kadının görüntüsü gözümün önünden hiç gitmedi, epey bir zaman metroda oturduğum yerde bir heykel gibi, önümdeki insanlara boş boş bakıp durdum. Yanımdaki adam, saati sorduğunda, kendimi toparladım, Yenimahalle durağına yaklaşırken, Beştepe’nin sırtlarından Osmanlı Sarayı’nı andıran birilerinin “Kaçak Saray” dedikleri, “yeni Başkanlık sarayı” görünüyordu, birden bakış hizamda apartmanların arasında kayboldu gitti, saray.
Ülkemizde, dar çevrelerde erkekler kadınların çalışmalarını pek istemeseler de, dilencilerin çoğunun kadınlardan oluştuğunu bazı araştırmacılar söylemekteler.[1]
Cevat Kulaksız
SONNOTLAR

[1] Hazal Özvarış https://t24.com.tr/haber/dilenciler,320171

Cevat Kulaksız

27 Ağustos 2017 Pazar günü, köyümüz halkından vefat eden 98 yaşındaki Assiye Çavuş'u defnetmek için Karşıyaka mezarlığına gittim.
Cenaze namazının kılındığı cami toplanma yeri ve civarı her gün cenazesi olan insanlarla dolmakta. Ayrı bir salonda, cenaze için kaç kişi gelirse gelsin, yüzlerce, binlerce insana her gün bedava çay dağıtılıyor. Onun için çevrede asılı levhalarda, “burada her hizmet bedava” yazısı okunmakta.
Mezarlık ve yönetim işlerinin gittikçe modernleştiğini, tüm defnedilen cenazelerin bilgisayarlara yüklendiğini gördüm. Epey bir yıl sonra da bir yakınının mezarını ziyaret etmek isteyen kişi, km lere varan mezarlık içinde binlerce mezar içinden yakınını mezar yerini bilgisayar kayıtlarından bulabilmekte.
Cenaze namazı için er gelmişseniz, ayrı bir salonda bedava çay içiyorsunuz, kaç bardak içerseniz için, belediyenin kesesinden.
Ben de bir buçuk saat önce gelmişim. Çay içtikten sonra, çantamda bulunan bitirmekte olduğum bir romanı okumak için kuytu bir yer aradım, çevredeki kimseler Kuran okurken, bulduğum kuytu yerde, okuduğum kitabı saklamaya çalışarak bitirmekte olduğum romanı okuyup bitirdim.
Cenaze namazı kılınırken, her kişi için ayrı ayrı namaz kılmaktansa, her gün 10-15 bazen daha fazla cenaze olduğu için, kadınların ismi tek tek okunup bir namaz, erkeklerin ismi yine tek tek okunup topluca namaz kılınmakta.
Orada bitirdiğim romanı, derneğimizde kütüphane oluşturursak okusunlar diye yerel derneğimizin başkanına verdim. Dernek başkanı da, kitabı alırken, “500 kadar kitabımız var, hiç kimse gelip kitap okumuyor”, dedi.  Demek ki okuma özürlülüğümüz devam ediyor, diye söylendim, üzüldüm.

Mezar Taşındaki Mısralar
Mezarlar Üst üste konsa ne olur.
Karşıyaka Mezarlığının içini ancak araba ile dolaşabilirsiniz, çünkü mezarlık öylesine büyük ki, tepeleri, dereleri aşıyorsunuz, km lere varan uzunluklar var.
Mezarlıkta, kendi kendime, mezarlar üst üste defnedilse ne olur, diye düşündüm. Bunu bazı imamlara soruyorum, “dinen pek sakıncası yok, 20-30 yıl önce ölmüş, sadece kemikleri kalmış mezarlara yeni cenaze defnedilebilir” diyorlar.
Yaşı yüz yaşına dayanmış, cenazeyi mezara defnederken, hemen komşu fotoğrafını da çektiğim mezarın taşına, babayı öven, onun evlat için önemini belirten aynen şöyle bir dörtlük yazılmış:

Baba başta taç imiş
Her derde ilaç imiş
Bir evlat pir olsada
Babaya muhtaç imiş

Mezar taşına kazdırılarak yazılmış olan bu kıta Yunus Emre’nin olarak bilinse de, aslında Hüseyin Nail Kubalı’ya  (1901-1981)ait olduğu da söylenir. Bu dörtlükte aslında babayı değil de, anayı öven şekliyle şöyle bilinir:

Ana başta taç imiş
Her derde ilaç imiş
Bir evlat pir olsa da
Anaya muhtaç imiş.
Bu güzel dörtlük, ister anayı, ister babayı övmüş olsun, ana baba bu dünyadan göçtüğü zaman ancak çocukları, onların ailenin eşsiz bir değer olduğunun farkına varabiliyor, özlem ve muhtaçlığını, belki de pişmanlığını dile getiriyor, bu mısralarla.
Mezarlıkta gezerken, mezar taşlarında insanların duygularını, sevgilerini belirten çok ilginç yazılara rastlanılıyor.

Ölü Evinde
Cenazeyi defnettikten sonra, Yenimahalle Şentepe sırtlarında bulunan ölü evine Kuran okutma, başsağlığı dilemek için cenazeye katılanlarla birlikte uğradık. Dışarıda Kuran dinlerken, sokağın karşı tarafındaki bir duvarında mor sprey boya ile yazılmış şöyle bir yazı gördüm:
“İzmir çocukları anarşizmi yoktan var eder,
“Argo İzmir geleceğe boykot vaat eder".
İzmir çocuklarının anarşi ve terör yaratanlar olduğunu vurgulayan mısraları görünce şaşırdım. Oysa İzmir Türkiye’nin en az terör olaylarının olduğu, Batı illerimizin değil, bütün Türkiye’nin en kültürlü ilidir, taa Osmanlı’dan beri.
Bu duvara mor sprey boya ile yazan kişi iktidarın olumsuz propaganda rüzgârlarına kapılmış, çok şey bildiğini sanan birileri yazmış. Gerici AKP iktidarının bazı ileri gelenleri, İzmir için, "gâvur İzmir" derlerdi, kötülemek için. Bu yazıyı yazan için diyorum, çok saçmalamış, bu kirletmeye meraklı kişi "Gâvur İzmir" diyenlerin rüzgârına kapılmış, algılarla önyargılar yüklenmiş bilinçsiz bir kişi olduğu açıkça belli.
İzmir geleneksel kültür yapısı ile en aydın ilimizden biridir, bu verdiği oydan bellidir. Dediğimiz gibi, Osmanlı’dan beri Türkiye’nin kültür başkenti İzmir'dir. “Gavur İzmir” diyenler, duvarlara İzmir’i kötüleyen yazılar yazanlar bir yana, Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) verilerine göre, Türkiye’nin en büyük ili İstanbul’dan İzmir’e göçler hızla artmakta olduğunu öğreniyoruz. [1]

 İzmir’i İzmir’liyi Niye Kötülüyorlar:
Türkiye genelinde olduğu gibi, İzmir’de de, toplum, AKP-RTE nin baskı ve satın alınmış medya propagandası, rüzgârında bulunmaktadır. Cahil, kültürsüz, geri kalmış toplumlarda insanlar güçlüden yanadır, insanlarda güçlüye tapma duygusu hâkimdir. Basın hürriyetinin olmadığı geri ülkelerde haklı ve haksız, adaletsiz olup olmadığı düşünülmeden halk bu kötü propagandanın baskısı, rüzgârı kapsamındadır. Bunu, halk biraz korku ve çıkar endişesinden yapmaktadır.
Öyküyü bilirsiniz, bizim Robin Hudd"umuz Köroğlu idi. Bolu dolaylarında dağlarda yaşar, bir ölçüde eşkıyalıkla zalim zenginlerden alır, yoksula dağıtırmış. Köroğlu bir gün atın üstünde yanındaki arkadaşları ile birlikte Bolu'nun bir köyünün içinden geçerlermiş. Gözleri görmeyen çok yaşlı bir kadın, yolun kenarında duvarın dibinde otururken, kendi kendine söylenir, "evin yıkılsın Köroğlu" diye beddua edermiş. Köroğlu bunu duymuş atıyla geri dönerek kadına yaklaşmış, "Köroğlu sana ne yaptı ana" diye sormuş. Yaşlı kadın da çevrenin algı etkisinde olarak, "ne bileyim oğul el diyor ben de diyom" demiş. İşte bu yazıyı yazanlar, bu duyguyu yaşayanlar bu Köroğlu sendromu içindeki zavallılardır. İşte AKP-RTE iktidarı da, baskın medyası eliyle bilinçsiz halk üzerinde olumsuz, haksız algı oluşturmaktadır; bunu muhalif basını susturarak da yapmaktadır. Örneğin dünyada en çok hapse atılan tutuklanan gazeteci sayısı 150 ile Türkiye’dedir.
Bakın istatistiklere, "anarşizmi yoktan var eder" diyen yazan arkadaş, Türkiye'de terör ve anarşinin en az olduğu illerimizden biridir, İzmir. İnsan hakları ve yaşam standartları Türkiye ortalamasının üstündedir. Duvarları haksız yere kirleten ve rüzgârlara kapılan o pembe kafalı arkadaş, bu yazıyı iyi okusun, araştırsın gerçeklerin böyle olduğunu görsün. Türkiye’de basın, Batı’daki gibi hür olmadıkça, ne demokrasi gelişir, ne de halk gerçekleri görür.
Cevat Kulaksız
SONNOTLAR

[1] Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) verilerine göre geçen sene  16 bin 129 kişi İstanbul’dan İzmir´e taşındı. İzmir böylece en yüksek göçü İstanbul´dan almış oldu.Verileri inceleyen ve yorumlayan Hugent Genel Müdürü Özlem Veryeri Taşkaya, İstanbul´daki trafik, aşırı betonlaşma ve yavaşlayan sosyal etkileşim İzmir´e göçü hızlandırdığını belirtti.
https://www.sozcu.com.tr/2017/ekonomi/istanbuldan-izmire-beyin-gocu-hizlandi-1920404/

Bu giden temmuz ayında Kemal Kılıçtaroğlu'nca Ankara'dan İstanbul'a "Adalet" yürüyüşü yapıldı. O sıcakta, öğleyin konteyner'in (karavan) içinde kızı ile Kılıçtaroğlu sıcaktan bunaldığı için sırtında bir atlet olduğu halde yemek yiyor. İçeri sauna gibi sıcak, bunun neresi ayıp, neresi günah. Kaldı ki o kıyafetle değil, üstü çıplak olarak bile namaz kılınması mümkün iken, birilerinin çıkıp millet adına, “benim vatandaşıma hakarettir”  demesi çok abes bir şeydir. Bu biraz da kuzuyu yemek isteyen kurt kuzu hikâyesine de benzemekte. Çünkü RTE, Kılıçtaroğlu’nu yemek için değil de, halk nazarında küçük düşürmek için olur olmaz zamanda, olur olamaz örneklerle her türlü metodu kullanarak ona hücum ediyor. Oysa RTE, üzerinde Cumhurbaşkanı vasfını da taşıdığı için, herhangi bir parti başkanı gibi değil, herkesi kucaklayan, daha mülayim ve hoş görülü bir lider olmasında, ülkemizin birlik ve bütünlüğü adına yarar vardır. Ülkemiz, her yanı terör ve ateş çemberi olan öylesine bir geçitten geçiyor ki,  hepimizin, ayrıştırmacı konuşma, tutum ve davranıştan ziyade daha çok birlik ve dayanışmaya ihtiyacımız vardır.

AKP NİN BAŞI RTE “DEVLET RANTI ELİMDEN GİDER” DİYE KORKU İÇİNDE
İsterseniz olaya iyice girmeden bir giriş yapalım.
İnanın AKP Genel Başkanı RTE, iktidar elimden gidecek diye korku içinde veya korkunun telaşı içinde. 
AKP den sonra iktidara en yakın alternatif kim CHP-Kılıçtaroğlu, işte onun için RTE korkusundan her şeyde Kılıçtaroğlu'nu kötülüyor, halkın nazarında kötü göstermek istiyor, onu her fırsatta eleştiriyor, saldırıyor.  Birçok vesileyle iktidarın yanlışlarını eleştiren, dile getirenlere bazı vatandaşlar da, iktidarın tek yanlı medyasının propagandasının algısının rüzgârında oldukları için, şöyle diyorlar: “Tamam öyle de, kime oy verelim, AKP nin karşısında sağlam bir aday parti görülmüyor” demekteler.
İşte Türk siyaseti, böyle bir algının sürüncemesi içinde kıvranıp duruyor.
AKP-RTE elindeki iktidarın, sınırsız devlet rantının elinden gitmesini hiç istemiyor, bütün diktatörler gibi, ebediyen orada kalmak istiyor; çünkü düşünce, iktidardan gidince yargılanmaktan korkmaktadır.
Onun için de Avrupa'nın bütün devletleri, baştaki bizimkilerin antidemokratik düşünce, söylem ve eylemleri yüzünden bunu sevmiyorlar, o nedenle devletimizin, ne ABD de, ne de AB de itibarı yok, Hollanda, Almanya bunun başını çekmiş durumdalar. İktidardakiler iktidarda kalmak için akla hayale gelmeyen kumpaslar, hileler yapıyor, iftiralara varan suçlamalarda bulunuyor; siyaseti “atlet”, “racona” indirgeyerek bu tür olumsuz tavırlar da bizi çağdaş dünyadan dışlıyor.
RTE kendisi de demokrasiye inanmıyordu zaten; bir zamanlar önce ne demişti, "demokrasi bizim için bir tramvaydır, istediğimiz hedefe varınca tramvaydan ineriz". Hedefi de laik TC ni yıkmak, yeni bir dinsel yapılı, Osmanlı kafalı İslami bir devlet kurmak, zaten yandaşları bunu dillendirmeye başladılar bile.

Adalet mi? Atlet mi?
Bu yazıyı yazdığım günü karşı komşum Zeki Bey, el arabası ile çöplüğe artık maddeler taşıyordu; hava çok sıcak olduğu için adamın sırtında sadece Kılıçtaroğlu’nun giydiği gibi atlet vardı. Takıldım kendine, aman komşum, Erdoğan görmesin bu halini seni defe koyar ha” dedim;  adam güldü, “memleketin başka derdi yok mu, nelerle uğraşıyorlar arkadaş” diyordu.
Bir devlet adamı, atlet giydin, bunu giydin, şunu girdinle, türban taktın takmadın la uğraşmaktan ziyade, daha başka ciddi ülke ve dünya olaylarıyla, sorunlarıyla ilgilenmelidir.
Ülkemiz öylesine bir sıkıntılı badireden geçiyor ki, bütün dışlanmışlığımız bir yana, komşumuzda ülkemize düşman devletçikler oluşmakta, kötü komşumuz burnumuzun dibindeki çağırsan duyulur adacıklarımızı işgal ediyor, sesimiz çıkmıyor. O nedenle siyasilerimiz birlik ve dayanışma ruhu içinde daha uygar ve çağdaş üslupla birbirlerini eleştirmelidirler, daha hoş görülü olmalılar.
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, “sen Atatürk’ü böyle atletle yemek yerken görüp de resim çektirdiğine şahit oldun mu, böyle bir şey var mı? Bunlar trajikomik görüntüler” dedi.
Oysa Atatürk’ün dünkü bazı gazetelerin verdiği gibi, atletle çekilmiş resimleri de vardı.
39. Muhtarlar Toplantısı'nda konuşan Cumhurbaşkanı Erdoğan, Kemal Kılıçdaroğlu’nun adalet yürüyüşü sırasında karavan içinde, Hürriyet muhabiri Selahattin Sönmez’in çektiği atletle yemek yerken fotoğrafını sert sözlerle eleştiriyor.
Ülkenin başka bin bir çeşit sorunu varken, bir devlet adamının muhalefet partisini böylesine basit şeyle eleştirir mi?  Klimalı sarayda oturana sormak gerekir, temmuzun sıcağında o ücra yerde karavanda oturmanın ne günahı, ne yasağı vardır? Bu basit olay “vatandaşa nasıl hakaret oluyor.

Atlet Giymekle Vatandaşa Hakaret Mi Olur?
Erdoğan, "Sözde adalet yürüyüşü yapıyor birisi, Ankara'dan çıkmış İstanbul'a yürüyor. Arada sırada bir de karavana oturuyor ve atletle bir yemek yiyor. Bugün de baktım ki, bir gazete başlık atmış, 'Vatandaş falanca.'Bu benim vatandaşıma hakarettir. Benim vatandaşım böyle, hele hele bir siyasi partinin, ana muhalefetin başında olacak, çağıracak gazeteciyi, 'Gel, benim bu fotoğrafımı bir çek.' ve ondan sonra da 'Ben Atatürk'ün partisinin başıyım.' Sen Atatürk'ü böyle atletle, yemek yerken görüp de resim çektirdiğine şahit oldun mu? Böyle bir şey var mı?" dedi.
Ben “adalet” diyorum o “atlet“ diyor.

Buna cevaben Kemal Kılıçtaroğlu da şöyle diyor:
“-Adalet yürüyüşü birçok kişinin ezberini bozdu. Her gün üç ya da dört gömlek değiştirdim. Yemek yemem gerekiyordu. O fotoğrafta yapmacıklığın toplu iğne ucu kadar bir şey göremezsin. Kızımla yemek yiyorum. O fotoğraf, Anadolu’dan bir fotoğraftır. Ben o şartlarda yetiştim., saraya özenen bir insan değilim”.
“-Ben halktan birisiyim, evimde de öyle oturuyorum. Bu “Vatandaş Kemal” diyen manşete alındı. Niye kızıp köpürüyorsun, sen zaten kendi insanını unuttun. O fotoğrafta mizansen var mı? Zaten karavanda kalıyorum. Ben “adalet” diyorum, o “atlet” diyor.
Neyse ilk defa Atatürk’ü andı bari. Ben o sofrada kafasında külah, sabahtan akşama Atatürk’e hakaret eden kişiyi oturtmuyorum. . MİT TIR ları devlet sırrı değildir, birilerinin sırrıdır”.
Görüldüğü gibi çağdaş dünyada insanlık, daha doğrusu demokratik Batı ülkeleri bilim ve teknolojide dev adımlarla ilerken, ülkemiz devlet adamlarının uğraştıklarına bakın. “El neyle uğraşıyor, biz neyle uğraşıyoruz”. Don, gömlek, “racon” siyaseti ile uğraşıyoruz.
Batı bilimsel buluşlarda, sanayi devriminde, keşiflerde hızla ilerlerken Osmanlı da Gerileme Devrinde 19 ncu yüzyılda böyle boş işlerle uğraşırmış. Bir kelime yazılırken, okunurken, “dat” mı olsun, “zat” mı olsun dan tutun da, camilerde kaç mum yakılması gerektiğine; İstanbul’da Süleymaniye başta olmak üzere selâtin camilerin birden fazla minarelerinin yıkılması gerektiğini, camilerde üçten fazla mum yakmanın caiz olmadığını; birden fazla minare kibir, debdebe gösterisi hatta şirk olduğu söylenir, dolayısıyla yıkılması gerektiği; üçten fazla mum yakmak da kiliselere özenti ve israf olduğu gibi daha nelerle uğraşırlarmış.[1]
Hemen hemen neredeyse şimdilerde aynı ruhu aşıyoruz.
Bir de oraya buraya lüks camiler, imam hatipler yapıyoruz. Avrupa Rönesans ve matbaanın bulunuşu ile bilimde hamleler yaparken, biz de kocaman camiler yapıyorduk. Bunlarla yani ibadethanelerle, teoloji okulları ile kalkınmış, aydınlanmış, çağdaşlaşmış bir tek ülke yok dünyada; bunlarla ancak cahiller kandırılır. Üretime yönelik hiçbir çabamız uğraşımız yok, artık buğdayı, samanı, mercimeği, nohudu bile dışarıdan satın almaya başladık. Her şeyi ithal ettiğimiz halde biz neyi üretiyoruz?
Cevat Kulaksız

SONNOTLAR


[1] https://www.radikal.com.tr/yazarlar/avni-ozgurel/bir-harf-etrafinda-firtina-datcilar-ve-zatcilarin-kavgasi-899702/

24 Ağustos 2017 Perşembe günü, Kızılay’a gitmek üzere Ostim durağında metroya binmek için beklerken, sonradan beni çok şaşırtan engelli bir kız olduğunu öğrendiğim bir bayanın, her normal insan gibi merdivenden inip yaklaştığını gördüm. Metroya binilecek yere doğru yaklaşan genç kızın pantolonunu düzeltmek için olsa gerek, pantolon paçasını biraz yukarı, ileri geri çektiğini görünce, ayak ve bacağının da protez olduğunu gördüm,  şaşırdım. Biraz sonra, pantolonunun öbür paçasını düzeltmeye çalıştığını, o ayak ve bacağının da takma protez olduğunu görünce, hele normal insanlar gibi merdivenden rahat indiğini de düşününce inanın çok şaşırdım.
Kıza doğru merakla yaklaştım, kendi kendime Allah Allah ne olmuştu bu genç kıza diye sorgularken, iyice yaklaştım, gözlerimi yukarı doğru kaldırdığım zaman bir kolunun sağ kolunun olmadığını görünce daha çok aşırdım. Düşünebiliyor muşunuz, gencecik bir kız iki bacağı ve bir kolu yoktu ve her normal kız gibi makyajlı ve görkemli tertemizdi.
Böylesi konularda beni acayip bir merak ve heyecan sarar. Hemen bu genç kızımıza daha da yaklaştım, çekine çekine şöyle dedim:
“-Affedersiniz, sana ne oldu böyle, nasıl oldu da bu hale geldin?  Diye sordum.  Genç kız gayet doğal bir hal içinde, şöyle dedi:
“-Ben küçükken 4 yaşında iken oldu, elektrik çarptı”, dedi. Aman Tanrım, yine çok şaşırdım ve çok üzüldüm. Sadece “ah canım çok üzüldüm”  diyebildim.
“-Nerelisin” dedim.
“-Yozgat’lıyım”, dedi.
Ben kendimi zor tuttum, içimden ağlamak geldi. Kızın gözlerine baktım, benim yaralarını deştiğimi de düşünerek üzgün olduğumu da görünce, onun da gözlerinin nemlendiğini gördüm. Kıza içimden, kız evladımı kucaklar gibi sarılmak istedim. Aman Tanrım bu güzel kız nasıl böyle olmuş, bu nasıl şans, kader diye düşündüm durdum.
Tam bu sırada metro treni geldi, zaten on-on beş saniyede tren dolup hareket ediyordu. Hemen acele ile metroya bindik.
Ben çok karışık heyecan ve üzüntü içinde idim. Şu dünyanın ne sürprizli rampaları, virajları, cilveleri var, diye kendi kendime düşündüm.
O genç kızla aynı sıraya oturduk, ikimizin arasında bir genç bayan vardı, o tek kollu kızımızla konuşmak için ortamızdaki bayandan izin istedim ve o güzel engelli kızla yan yana oturduk.
-Nasıl oldu bunlar, lütfen bana anlatabilir misiniz, dedim, o şöyle dedi:
“-Küçükken tarlada elektrik çarptı”!  Tarlada elektrikle ne yapıyorlardı acaba? Bu ayrıntıları sorup öğrenmeye vakit bulamadım.
“-Şimdi ne iş yapıyorsun, dedim.
“-Masa tenisi” dedi galiba; “aynı zamanda Gazi Üniversitesinde spor bölümünde okuyorum” deyince, inanın çok daha şaşırdım.  Ona:
“-Peki, bunları yazmamı ister misin, ben internet gazetecisiyim” dedim. Resmini çekmek için cep telefonumu ayarlarken şöyle dedi:
“-Olmaz, federasyondan izin almam lazım”.
Bacakları olmayan (proteza) ve tek kollu sporcu kızımız, benim çok şaşırdığımı görünce, beni çok daha şaşırtan bir şey söyledi:
“-Ben kendi branşımda (kendi dalımda) olimpiyat ikincisiyim”, dedi. Aman Tanrım, tüm bunlara rağmen ve bu başarı diye şaşırdım, söylendim durdum.
Ben hem üzüldüm, hem de sevindim. Sevincim şuradandı, bu genç azimli ibretlik genç kızımızın başına gelenleri, yaşama mücadelesini, azmini, bacakları olmadan tek kolla bir sporda başarısını kamuoyuna duyurmak istiyordum ve tüm engellilere ibret olması için ayrıntıları ile yazmak istiyordum. Demek ki engeller biraz da insanın vücudunda değil, kafasındadır, dedim kendi kendime. Yeter ki insanın kafası, düşüncesi engelli olmasındı.
Sporun bir dalını söyledi, galiba “masa tenisi” dedi. Evet, sanırım masa tenisi demişti galiba. İsmini bile söyledi, onu da unuttum. Sadece belki arar da görüşürüz, diye kartımı kendine verdim.  Ben de Batıkent’in neresinde oturduğunu araştırayım da bir görüşelim, dedim.
Metro bir durakta durdu, o “ineceğini” söyledi, kalkıp kapıya doğru yöneldi, ben arkasından şaşkın şaşkın bakakaldım.
Cevat Kulaksız

Değerli 30 Ağustoscular,

Zaferin kendisine ait olduğunu düşünen ve İstiklal Harbinde kanlarını bağımsızlık için seve seve veren Yüce Türk Milletinin evlatları, 30. Ağustos Zafer Bayramımızı ve  TSK Günümüzü, Cumhuriyetimizin Kuruluşunun yolunu açan Zaferimizi ve ona gönül verenleri   gururla selamlıyoruz.
Ne Mutlu Türküm diyenlere, Büyük Türk ULUSUB, Hace (Hacı)  Bektaşi Velinin Dediği gibi;”  Bir olalım, İri Olalım, Diri olalım”  diyoruz.

Saçı uzun aklı kısa,Meral AKŞENER isimli bir zındık(!)çıkmış ve  iktidar olacağım diyerek yeni bir parti kurma hazırlığı içine girmiş.

Bu zındık (!) çizmeyi aştı artık.

Bu zındık(!); önce,ülkenin beka sorununa sahip çıkarak AKP'ye koltuk değneği olmayı dahi içine sindirebilen MHP lideri BAHÇELİ'yi gözüne kestirerek, onu MHP genel başkanlık koltuğundan indirip MHP'ye lider olma hevesiyle partide isyan çıkarmış, hukuka ve tüzüğe aykırı olarak, MHP'yi seçimli olağanüstü kurultay toplamaya zorlamış,ama tek düşüncesi ve endişesi koltuk olmayıp ülkenin bekası olan BAHÇELİ; partisi MHP'nin, AKP'nin Ankara şubesi olmasına razı olarak, AKP iktidarından yardım istemek zorunda kalmış ve MHP olağanüstü kurultayını yargı kararlarıyla engelleme başarısını göstererek, MHP'yi bu zındık'a teslim etmemiş ve bu zındık kadını MHP'den ihraç ederek,devletimizin bekası için çok önemli bir engeli aşmasını bilmiştir.

MHP'den ihraç edilen, saçı uzun aklı kısa,ülkenin bekasından habersiz ve ilgisiz bu ülke düşmanı kadın (!) MHP'den ihraç edildikten sonra da uslanıp yerinde oturmamış,yeni bir parti kurmak düşüncesiyle ülkeyi karış karış gezerek halkın nabzını yoklamış ve dışarıdan MHP'yi karıştırmaya ve zayıflatmaya devam etmiştir.

Sonunda, halkın nabzının yeni bir merkez partisi kurulması isteğiyle attığını tespit eden bu zındık(!)yeni bir parti kurma çalışmasına girmiş ve MHP'de kalarak politika yapacağını açıklayan MHP'nin ağır toplarından Koray AYDIN'ın da kanına girerek onu da ayartıp yanına almıştır.

Kamuoyundan yükselen seslere ve yaptırılan bazı anket sonuçlarına göre, bu zındığın kuracağı yeni partiye,MHP ve AKP tabanından  büyük oranda kaymalar olacağı, bu nedenle bu zındık kadının (!);  MHP'den sonra, devletimizin başı Cumhurbaşkanımızın ve dolayı siyle Türkiye Cumhuriyeti Devletinin biricik ve vazgeçilemez partisi olan iktidardaki AKP'ye de zarar vereceği,onun da altını oyacağı anlaşılmıştır.

Hadi, ülkenin beka sorununa rağmen MHP'yi böldün ve bitirdin,iktidardaki devletimizin partisi AKP den ne istiyorsun be kadın, artık çok ileri gittiğinin farkında mısın?

Geçtiğimiz günlerde bir açık oturumda AKP'li bir milletvekili açıkladı,AKP demek Türkiye demektir, AKP zayıflar,zayıflatılır ve iktidardan düşerse, Türkiye zayıflar ve Türkiye zarar görür, bre zındık Meral AKŞENER(!) bunu da mı bilmiyorsun veya bilmezlikten geliyorsun?Bu kadar pişkinlik ve aymazlığa pes doğrusu.

Bre zındık, haddini bil ve Türkiye'nin zayıflamasına ve ülkenin altının oyulmasına yol açacak yeni parti kurma çabalarından derhal vazgeç!

Ha, ülkemizde darbeci FETÖ ile mücadele için ilan edilen olağanüstü hali ve her konuda çıkarılan olağanüstü hal  kanun hükmünde kararnamelerini de sakın unutma!

Sayın Meral AKŞENER için bu kadar ironi yeter sanırım,işi tadında bırakıyor,şaka da olsa, saçı uzun aklı kısa zındık diye hitap ettiğimiz için kendisinden özür diliyor ve yeni merkez sağ parti kurma çalışmalarında kendisine ve yol arkadaşlarına başarılar diliyoruz.

23/08/2017
Güner YİĞİTBAŞI
Hukukçu

AKP'nin normal bir siyasi parti olmaktan çıkarak devlet partisi haline geldiği,partiye yönelik eleştiride bulunanlar tarafından sıkça dile getirilmektedir.

AKP gerçekten bir devlet partisi midir?

Bu soruyu biz cevaplandırır ve evet AKP devlet partisi haline getirilmiştir dersek, ayıp olur.

AKP iktidarı; Anayasada değişiklik yaparak, Cumhurbaşkanının yeniden AKP'nin başına geçip partinin genel başkan olmasının önünü açmak suretiyle, bu sorunun cevabını çok açık ve net bir şekilde vermiş ve AKP'yi devlet partisi haline getirmiştir.

Dün gece CNN TÜRK Televizyonunda yayınlanan bir tartışma programında, programa konuşmacı olarak katılan bir AKP Milletvekili de,AKP=TÜRKİYE, AKP'nin zayıflaması,Türkiyenin zayıflaması demektir sözlerini sarf ederek, adeta AKP'nin bir Türkiye ve devlet partisi olduğu algısını yaymaya çalışmıştır.

Ne demektir bu?

Atatürk'ün kurduğu koskoca Türkiye Cumhuriyeti Devleti,o kadar aciz,güçsüz ve kimsesiz midir? Bu devletin kaderi ve yaşaması,AKP iktidarının mı elindedir?

O AKP Milletvekili halt etmiştir.

Bu devletin kurucusu Atatürk dahi, bir fani olarak; “Benim naçiz vücudum elbet bir gün toprak olacaktır,fakat Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır.” diyebilmiş ve ben ölürsem bu devlet zayıflar ve yok olur dememiştir.

AKP zayıflarsa ve bu zayıflamayı Türk seçmeni artık fark eder de, sandıkta AKP'yi iktidardan düşürürse, Türkiye Cumhuriyeti Devleti zayıflayarak yok mu olacaktır?

Şunu herkes bilmelidir, partiler ve seçim kazanarak iş başına gelen siyasi iktidarlar gelip geçicidir, bugün AKP iktidar olur, gün gelir başka bir parti seçim kazanarak iş başına ve iktidara gelir ve devletimize hizmet eder, siyasi partiler,yanlış iç ve dış politikaları,ülkeyi kötü yönetmeleri nedeniyle güç kaybedebilir,seçmenin gözünden düşebilir, içeride ve dışarıda saygınlığı azalabilir, bunun doğal sonucu iktidarın sandıkta el değiştirmesidir.

O,AKP Milletvekili ve onun gibi düşünen AKP'li ve  yandaşları demek  istiyorlar ki; AKP ülkeyi kötü de yönetse, zayıflayıp kan da kaybetse,metal yorgunu da ola,sakın AKP'yi ekleştirmeyin,onu desteklemeye devam edin, unutmayın AKP iktidardan düşerse bu devlet batar.

Hayır efendim, yanılıyorsunuz.

AKP zayıflarsa,ülkeye hizmet edemez hale gelirse,Türkiye zayıflamaz, onun çaresi vardır.Halk sandıkta çaresine bakar.

Önemli olan iktidarlar ve onların zayıf düşmesi değil, devleti ayakta tutan devletin önemli ve temel kurumlarının, iktidarlar marifetiyle zayıflatılarak çürütülmemesidir. Örneğin devletin parlamentosu,yargısı,ordusu,emniyet teşkilatı,sivil toplum kuruluşları,bürokrasisi, hala ayakta ise,önemli olan budur.Zayıflayan ve iş göremez hale gelen siyasi parti iktidarı gider, onun yerine seçilerek gelen siyasi parti,kaldığı yerden ülkeyi yönetmeye devam eder.

22/08/2017
Güner YİĞİTBAŞI
Hukukçu

Ülkede onlarca Televizyon kanalı olmasına karşın, ne yazık ki çoğu ülkenin gündeminden uzaktır. Oynattığı dizilerle, ipe sapa gelmez evlenme, boşanma vs. programlarıyla halkı uyutmaya çalışıyorlar.
Ne yazık ki halkımızın büyük bir bölümü, öğretici bir özelliği olmayan bu programların değişmez devamlı izleyicisidir.
Üç, dört kanalda, güya ülkenin gündemi üzerinde tartışma programları düzenlemektedir.
Yine ne yazık ki bu programlara davet edilen konuşmacılar, neredeyse kadrolu tartışmacı diyebileceğimiz 10-15 kişiden oluşmaktadır.
Ülkenin gündemi ile ilgilenen, aydın, demokrat insanlarda, öfkelenmek, kızmak ve kahrolmak pahasına bu programların izleyicileridir.
Bende bu izleyicilerdenim.
Denilebilir ki maden kızıp öfkeleniyorsan neden izliyorsun, neden kapatıp başka kanala geçmiyorsun.
Başka izlenecek kanal olmadığı ve her gece sürekli kitap okumakla zaman geçmeyeceği ve sıkıldığım için izliyorum, desem de bunun doyurucu (tatmin edici) bir yanıt olmadığını biliyorum.
Aslında bu tür tartışma programlarına davet edilen konuşmacılar, konunun uzmanlarından seçilse ve bu uzmanlar tarafsız bir gözle, iktidarın ve muhalefetin iyi ve kötü uygulamalarını masaya yatırıp yurttaşları bilgilendirse, hem öğretici hem de izlenmeye değer programlar olacağından kuşku yoktur.
Maalesef öyle olmuyor. Bü tür insanlar bir kez programı çıkarılıyor, söyledikleri hoşa gitmeyince, bir daha da göremezsiniz.
Çağrılan konuşmacılar, ya iktidarın, ya da muhalefetin temsilcileriymiş gibi gerçekleri saptırarak, desteledikleri tarafın haklılıklarını kanıtlamanın telaşı içindedirler.
İçlerinde çok az olmasına karşın, doğruları çekinmeden cesaretle dile getirenlerde vardır. Ama bu yetmiyor. Konuşmacıların tümü ayni nitelikte olduğu zaman program izlemeye değer oluyor.
Yazılı ve görsel medyaya yansıyan haberler ve işin uzmanı olan kişilerin açıklamalarıyla, ülkede ekonominin iyiye gitmediğini, hak ve özgürlüklerde sınıfta kaldığımızı, insanların iş ve aş derdinde olduğunu, işsizliğin hat safhaya çıktığını, tüm komşularımızla iyi ilişkiler içinde olmadığımızı vs. gibi can alıcı konular dile getirildiği halde, tartışma programlarının iktidar yanlıları sürekli pembe tablolarla algı yaratmaya çalışıyorlar.
Gel de inan…
Gelde sıkılma..
İşte bu nedenle diyorum ki, bir yerde Türkiye’de neler oluyor diye bu programları izlemek zorunluluğunu hisseden ben ve benim gibiler, programların dayanılmaz hafifliği karşısında  sıkılmaya devam ediyorlar.

22.08.2017
Gündüz AKGÜL 
Emekli Cumhuriyet Savcısı